سید صادق معصومی - گروه حقوق، واحد بندرعباس، دانشگاه آزاد اسلامی، بندرعباس، ایران
مهدی افشون - گروه حقوق، واحد یاسوج، دانشگاه آزاد اسلامی، یاسوج، ایران

در ایران برخلاف تجربه بسیاری از کشورهای صنعتی و در حال توسعه که شهرداری ها نهاد اصلی عرضه کننده کالاهای عمومی در سطح محلی بوده و به چشم مردم متولیسیاست های اجتماعی و رفاهی هستند،در ایران شهرداری ها بیشتر متولی نظارت بر ساخت وساز شهری تامین و نگهداری فضاهای عمومی و جمع آوری برخی عوارضمحلی،هستند و به این ترتیب در ارتقاء یا تنزل کیفیت و سطح زندگی مردم نقش محدودی دارند.امروزه شهرها و شهرداری ها از نظر مدیریتی و برنامه ریزی با شرایطیمتغییر روبه رو هستند. افزایش انتظارات و نیازهای مردم، کاهش منابع مالی و تخریب محیط زیست، پیچیدگی های اجتماعی و کالبدی شهر از جمله مشکلاتی است که امروزهمدیران شهری با آن مواجه اند. رویکرد کنونی شهرداری ها مبنی بر امر برنامه ریزی توسعه شهری و عمدتا راه حل هایی در ارتباط با مسائل گذشته اند. این راه حل ها کهزمانی از اعتبار برخوردار بودند، به طور نسبی اهمیت خود را از دست داده و به دنبال این تغییرات، شیوه های اداره شهری متمرکز و سلسله مراتب تک ساختاری و تک بعدینیز به دنبال آن ناپدید می شود. در کشور ایران نیز با روش های نوین مدیریتی و غیر متمرکزی که به اجرا گذاشته شده و همچنین با شکل گیر شوراهای اسلامی شهر، موضوعمدیریت شهرها در راس بحث ها و گفتارهای سیاسی و اجتماعی قرار گرفته است از این رو ارتقا شرایط مدیریت شهری و بهبود وضعیت شهرداری ها باید با عنوان یکی ازاهداف برنامه ها و از عوامل موثر در بهبود اداره شهر و عملکرد شهرداری مورد توجه قرار گیرد و انتخاب مدیر واجد شرایط و مجرب برای شهرداری ها می تواند از مهمترینعوامل موثر در بهبود اداره یک شهر محسوب شود. در سال های پس از جنگ،نوع نگاه دولت به شهرداری ها به عنوان«بخش عمومی»و تلاش برای کاهش سریع و حدفاتکاء «بخش عمومی»بر منابع مالی دولت موجب بحران تازه ای در شهرداری ها در زمینه نحوه تامین مالی هزینه های شهر گردید و«ابتکاراتی»که برای تامین هزینه از منابعغیردولتی صورت گرفت، رابطه دولت،شهرداریها و مردم را دچار نابسامانی تازه ای کرد

جایگاه شهرداری، شهرهای منتخب ، شوراها، کشورهای توسعه یافته