بررسی حقوقی احضار و جلب بدون دلیل متهم در حقوق کیفری ایران

سال انتشار: 1401
نوع سند: مقاله کنفرانسی
زبان: فارسی
مشاهده: 208

فایل این مقاله در 14 صفحه با فرمت PDF قابل دریافت می باشد

استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:

لینک ثابت به این مقاله:

شناسه ملی سند علمی:

LAWJC02_305

تاریخ نمایه سازی: 14 شهریور 1401

چکیده مقاله:

احضار یا فراخوانی دعوتی است رسمی، که از طرف مقام قضایی برای یک شخص جهت حضور در مرجع قضایی به عمل میآید. جلب در اصطلاح حقوق جزا عبارت است از دستگیری شخص معین و هدایت او نزد دادگاه یا مقام تحقیقی که دستور دلالت او را نزد خویش داده است. دستور جلب در جرایم مهم بدوا صادر می شود، اما در جرایم دیگر، پس از ابلاغ احضاریه به متهم و عدم حضور او نزد مقام احضار کننده صادر می گردد. سلب آزادی افراد مغایر با حقوق طبیعی آزادی و امنیت شخصی شهروندان است . بر این اساس ، قانون گذار ایران در اصل ۳۷ قانون اساسی و در ماده ۴ قانون آیین دادرسی کیفری، اصل برائت را پیش بینی کرده است تا بازپرس یا مقام قضایی در صورت وجود دلیل بر اساس مواد ۱۶۸ و ۲۳۹ قانون آیین دادرسی کیفری، آزادی شخصی را سلب نماید. جلب یکی از موارد سلب آزادی است.بازپرس نباید بدون دلیل کافی برای توجه اتهام، کسی را به عنوان متهم احضار و یا جلب کند.تخلف از مقررات این ماده موجب محکومیت انتظامی تا درجه چهار است

نویسندگان

فرانک حسین خانی

دانشجوی کارشناسی ارشد حقوق جزا و جرم شناسی،واحد رامهرمز،دانشگاه ازاد اسلامی،ایران

هرمز اسدی کوهباد

گروه حقوق واحد رامهرمز،دانشگاه ازاد اسلامی،واحد رامهرمز،ایران