اثر شرط بنایی عدم مهر بر وضعیت نکاح دائم

از جمله مسائل مهم در خصوص مهریه در نکاح دائم، مساله شروط ناظر بر مهر است. در قانون مدنی ایران حکم مربوط به عدم تعیین مهر و نیز شرط ضمنی مبنی بر عدم مهر بیان شده است. به این صورت که وجود چنین شرطی را صحیح ندانسته اما مسبب بطلان نکاح نیست.لکن سخنی از شرط تبانی بر عدم تعیین مهر به معنای شرطی که طرفین به هنگام ایجاب و قبول، هر چند به اشاره، نامی از آن نمی برند اما پیش از عقد نسبت به آن توافق کرده و عقد بر مبنای آن واقع می گردد، به میان نیامده است. از این رو قضات و حقوق دانان بایستی برای دریافت حکم مساله به آراء فقها مراجعه نمایند. عدم صراحت قانون گذار در بیان حکم موضوع و تفاوت آراء فقها با توجه به فروض مختلف مساله، ضرورت انجام پژوهشی را در پاسخ به این پرسش که حکم شرط تبانی بر عدم مهر در نکاح دائم در نظام حقوقی ایران و فقه امامیه چیست؟ را ایجاب نمود. در پاسخ به پرسش مذکور طی یک پژوهش اکتشافی توصیفی به بررسی موضوع پرداخته شد. یافته های تحقیق نشان می دهد که در بین فقهاء در مورد صحت یا بطلان شرط بنایی و در خصوص تاثیر این شرط بر عقد اختلاف نظر وجود دارد . اکثر فقهای متاخر شرط تبانی را نافذ دانسته اند لکن در خصوص شرط تبانی بر عدم مهر حکمی در آراء ایشان ملاحظه نمی گردد. از این رو با توجه به مبانی نظری در خصوص بطلان شرط مهر ضمن عقد نکاح به بررسی حکم مساله پرداخته شد و اقوال و ضابطه ها بررسی و حکم مورد بحث تبیین گردید

کلیدواژه ها:

شرط ضمنی ، شرط تبانی ، شرط بنایی ، مهر ، نکاح دائم