نقش آموزش مجازی در توسعه آموزش عالی کشور

نهادهای آموزشی به عنوان نهادهای فرهنگی که ویژگی هایی چون نخبه گرایی، انسان گرایی یا پارادایم های سنتی را یدک می کشند دچار تحولاتیشده اند. این دگرگونی های معرف شناختی نهادهای آموزشی سبب تغییر در جایگاه و موقعیت این نهادها، فراگیر مداری و پاسخگو بودن در برابرجوامع دانش بنیان است. در این شرائط تقاضاهای اجتماعی برای دانش و مهارت ها افزایش فوق العاده داشته و سبب گسترش کمی و کیفی ایننهادها شده است. تاکید بر ابعاد اجتماعی آموزش به جای ابعاد شناختی آن و شکل گیری نظریه های مشارکتی و فعال، سبب شده تا روش هایتدریس و آموزش نیز متحول گردد. در این میان می توان شاهد شکل گیری صور نمادین از جمله کنش ها، گفته ها، باورها، تجارب و دریافت ها،مقولات معنادار در نهادهای آموزشی حتی شکل گیری هویت ها، باورها، انتظارات و اعمال فرهنگی جدید در این نهادها بود. آموزش مجازی ازجمله شیوه های نوین آموزشی است که با تغییرات فضای پسا مدرن و، ورود فناوری های اطلاعات و ارتباطات در صحنه تعلیم و تربیت شکلگرفته است. آموزش مجازی، به تمامی شیوه های یاددهی و یادگیری که از طریق فناوری پشتیبانی می گردند اطلاق و حیطه وسیعی از تعاریفرا در بر می گیرد که همگی تعاریف در موارد افزایش دسترسی به منابع، انعطاف در برابر یادگیرنده و توسعه مهارت ها توافق دارند. روشپژوهش این مقاله به صورت کتابخانه ای به شیوه توصیفی تحلیلی می باشد.

کلیدواژه ها:

آموزش مجازی ، توسعه آموزش ، آموزش و پرورش ، یادگیری الکترونیکی