تحلیل و بررسی محیط های شهری با هدف ایجاد رفاه اجتماعی برای نابینایان و معلولیننمونه موردی شهر تبریز

شهر به عنوان مجموعه ای از عوامل مختلف طبیعی و اجتماعی بایستی به گونه ای طراحی و اجرا شود تا پاسخگوی نیازهای گوناگون همه شهروندان باشد. افراد معلول و نابینا هم به عنوان یکی از اقشار جامعه بدلیل فقدان یا نقص در ارتباط با محیط اطراف و دریافت اطلاعات محیطی با مشکلاتی روبه رو هستند. بدون شک معلولیت محدودیت هایی را برای شخص به همراه دارد که در صورت فراهم بودن آموزش های مختلف، توان بخشی و امکانات شهری مناسب و اصول مند، در اکثر موارد از میزان محدودیتها کاسته می شود. نبود سیستمی مناسب برای رفت و آمد معلولین و افراد سالخورده مشکلاتی را برای این افراد به وجود آورده است که جا دارد معماران و شهرسازان آنها را در طراحی ساختمان ها و طراحی شهری مورد نظر و استفاده قرار دهند. ایجاد راهکارهای عملی، استفاده فضای شهری و ایجاد مبلمان شهری مناسب، توجه به حریم ساختمان ها و عوامل دیگر می تواند ما را در پیشبرد اهدافی که به سلامت و ایمنی جامعه منجر می شود رهنمون سازد. مناسب سازی فضاهای شهری برای معلولان از اولویت دارترین برنامهها و اقدامات مدیریت شهری محسوب می گردد. با این وجود بسیاری از عرصه های عمومی شهری همچون گذرگاهها، پارکها و مراکز شهری در اغلب شهرها با معضل نامناسب بودن فضا برای استفاده معلولان و ناتوانان مواجه اند. در بند ۲۵ مصوبه سی و هفتمین اجلاس مجمع عمومی سازمان ملل متحد در ارتباط با حقوق افراد معلول چنین آمده است: اصل تساوی حقوق معلولین و افراد سالم حاکی از آن است که نیازهای کلیه افراد جامعه از اهمیت یکسانی برخوردار بوده و رفع نیازهاست که می بایست اساس برنامه ریزی جوامع را تشکیل دهد. بنابراین، مناسب سازی فضاهای شهری برای افراد معلول و کم توان نه تنها از نظر حمل و نقل و جابجایی، بلکه از دیدگاه اجتماعی و بعد انسانی نیز حائز اهمیت می باشد. در این مقاله سعی شده است که به شناخت معلولیت پرداخته و با ذکر مشکلات عمده آنان در محیطهای شهری، تلاش شود راهکارهایی برای رفع این مشکلات ایجاد کرد. روش تحقیق در این مقاله، مطالعات کتابخانه ای، مطالعات میدانی می باشد.

کلیدواژه ها:

نابینایان ، معلولین ، محیط های شهری ، عصای سفید