نقش فرم های بایونیک در شکل گیری سازه های پایدار

از دیرباز معماران و سازندگان با چالش های متعددی روبرو بوده اند، از جمله آنها می توان به تاثیرات فرم و سازه بر یکدیگر اشاره کرد، فی الواقع معماری هنر کیفیت بخشی خلاقانه به مفاهیم متافیزیک است. اما سازه کمیت بخشی به واقعیت های فیزیکی است، پارادوکسی که میان این دو پدیدار می گردد حل این پاردوکس همواره محل بحث بوده است. یکی از وجوه عینی و کالبدی سازه و ساختار می تواند فرم باشد. بدین گونه که گاهی فرم عملکرد سازه را مختل می کند و گاه این امر در جهت بهبود این پدیده رخ می دهد. همچنین گاهی سازه با عملکرد خود به عنوان عنصری که وظیفه حفظ و استحکام بنا را بر عهده دارد ناگزیر از عدم تبعیت از فرم می گردد و از طرفی فرم های معماری در همه حال نمی توانند از قوانین سازه ای که همانا پایداری و عدم تزلزل در مواقع حساس است را جامعه عمل بپوشانند. در این میان ارتباطی که یک سازه با پیرامونش برقرار می کند می تواند سوالات گوناگونی را در ذهن متبادر کند. هدف از این پژوهش برقراری پیوندی بین انسان و طبیعت و هم زیستی میان این دو در راستای پایداری سازه ای است که با ترکیب میان طبیعت و معماری بر مبنای واقعیت های موجودات زنده در طبیعت می توان به این مهم دست یافت. روش این پژوهش به صورت کیفی و توصیفی – تحلیلی بوده و اطلاعات مورد استفاده از طریق مطالعات کتابخانه ای و اسنادی می باشد. پس از شناخت چگونگی ارتباط الگوگیری انسان ازطبیعت در معماری به شناسایی برخی از مولفه های پایداری در حوزه کیفی سازه به نقش و تاثیرگذاری فرم های بیونیک در برخی از سازه های پایدار به نوعی تحلیل این سازه ها بپردازد.

کلیدواژه ها:

فرم های بایونیک ، سازه های پایدار