ناصر شابختی - استادیار دانشکده مهندسی عمران، دانشگاه علم و صنعت ایران
سیدجواد صالحی - کارشناسی ارشد سازه های دریایی، دانشگاه علم وصنعت ایران

نیاز روزافزون به منابع نفت و گاز سبب می شود تا از سکوهای دریایی جهت استخراج و اکتشاف ذخایر نفت و گاز در اعماق مختلفی از دریا استفادهشود. سکوهای دریایی تحت اثر بارهای مختلفی مانند بار باد، بار امواج و بار ناشی از برخورد شناورهای دریایی هستند. شناورهای دریایی ممکناست به دلیل شرایط طوفانی و تشخیص نادرست ناخدای کشتی باعث ایجاد آسیبهای موضعی و یا کلی در اعضای سکو شوند بنابراین لازم است بهمنظور سنجش ایمنی اعضای آسیب دیده سکو عملکرد این اعضا تحت اثر آسیب های وارده مورد بررسی و ارزیابی قرار گیرد. با توجه به عدم قطعیتیکه در بارهای محیطی وجود دارد به منظور تعیین احتمال خرابی اعضای آسیب دیده تحت اثر بارهای محیطی از تحلیل قابلیت اطمینان استفادهمی شود. در تحلیل قابلیت اطمینان برای تعیین احتمال خرابی عضو از روشهای تحلیلی مانند روشهای مرتبه اول و دوم قابلیت اطمینان و روشهایشبیه سازی مانند روشهای مونت کارلو و چگالی نمونه استفاده می شود. با توجه به اینکه هدف اصلی در این مقاله تعیین احتمال خرابی عضو پساز برخورد است لذا تحلیل قابلیت اطمینان با در نظر گرفتن نیروهای محیطی مانند موج و جریان انجام می شود. در این مقاله برای مطالعه موردیتحلیل قابلیت اطمینان از مدل سکو فاز ۹۱ پارس جنوبی استفاده شده است که فرض شده است اعضای سکو تحت اثر ضربه شناورهای تدارکاتیدچار آسیب شده اند. در ابتدا نیروی موج به سازه وارد شده و مقادیر شاخص قابلیت اطمینان در اعضای سازه در حالت سالم تعیین می شود. سپسعلاوه بر اثر موج، تغییر شکل های ناشی از برخورد نیز به صورت فرضی در مدل اعمال می شود. در نهایت اثر ترکیب های مختلفی از جهت امواجبرخوردی، جریان و جهت آسیب دیدگی در احتمال خرابی اعضای سکو مورد بررسی قرار خواهد گرفت.

شاخص قابلیت اطمینان، سکوی جاکت فلزی، ضربه شناور ها، آسیب دیدگی