کامران شیوندی چلیچه - استادیار، گروه روان‎شناسی تربیتی، دانشگاه علامه طباطبایی، تهران، ایران
زهره درتاج - دانشجوی پزشکی، دانشگاه علوم پزشکی ایران، تهران، ایران
فضل الله حسنوند - دانشجوی دکتری روان‎شناسی تربیتی، دانشگاه علامه طباطبایی، تهران، ایران
فاطمه قائمی - دانشیار، وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی، تهران، ایران

این پژوهش با هدف تدوین مدل علی پیامدهای پریشانی روان‎شناختی ناشی از همه‎گیری کرونا ویروس و بررسی نقش میانجی‎گری جو عاطفی خانواده به انجام رسید که ازنظر هدف، کاربردی و از حیث ماهیت، توصیفی از نوع همبستگی بود. جامعهی آماری شامل ایرانیان سراسر کشور در سال ۱۴۰۰ بود. نمونه آماری برابر با ۵۹۰ نفر بود که از استان‎های مختلف کشور انتخاب گردید. نمونهگیری به صورت خوشهای چندمرحلهای انجام شد و پرسشنامهها به شیوه‎ی نظرسنجی اینترنتی تکمیل شد. به منظور گردآوری دادهها از پرسشنامه پریشانی روانی کسلر (۲۰۰۲)، معناداری زندگی استگر (۲۰۱۰)، احساس تنهایی محققساخته (۱۴۰۰) و جو عاطفی خانواده محققساخته (۱۴۰۰) استفاده گردید. به منظور تحلیل آماری از مدل معادلات ساختاری بهره گرفته شد. یافته‎ها نشان داد که پریشانی روانی دارای رابطه علی مثبت با احساس تنهایی و رابطه علی منفی با معناداری زندگی و همچنین، جو عاطفی خانواده دارای نقش میانجی‎گری در رابطه میان پریشانی روانی با احساس تنهایی و معناداری زندگی بود. درنتیجه، روانشناسان و دیگر متخصصان در عرصه ارتباطات اجتماعی باید ظرفیت جو عاطفی خانواده را به عنوان یک عامل اساسی در تبیین اثرات پریشانی روانی حاصل از گسترش بحرانهایی همچون همه‎گیری کرونا ویروس موردتوجه قرار دهند.

احساس تنهایی, پریشانی روانی, جو عاطفی خانواده, کرونا ویروس, معناداری زندگی