بررسی موانع همکاری صنعت و دانشگاه در توسعه سیستم های حمل ونقل هوشمند

پیشرفت های واقعی و پایدار جامعه، در همکاری و رابطه موثر میان مراکز علمی از یک سو و سازمان های اجرایی از سوی دیگر بهوقوع می پیوندد. درصورتی که این رابطه و خواست دوطرفه در صنعتی حاکم نشود، آن توسعه پایدار نبوده و به استفاده از دانشغیربومی و مقطعی منجر خواهد شد. سیستم های حمل ونقل هوشمند (ITS) از حوزه هایی است که در سال های اخیر در سطحجهانی مطرح و اجراشده اما مطالعات صورت گرفته در کشور نشان می دهد که انتقال دانش میان دانشگاه و این صنعت تقریبا نوینبا مشکلات و موانعی روبرو است که صاحبان صنایع مربوطه را به مونتاژ قطعات وارداتی و گریز از مراکز علمی متمایل نموده است.این مقاله با هدف بررسی موانع اصلی انتقال دانش بین این دو نهاد در راستای توسعه حمل ونقل هوشمند شهری انجام شده است.بدین منظور ابتدا با جستجو در منابع کتابخانه ای و اسنادی شاخص های تاثیرگذار موانع همکاری صنعت و دانشگاه در ایجادحمل ونقل هوشمند تعیین شد. برای غربال موانع و تعیین زیرمعیارهای نهایی از روش دلفی فازی استفاده شده است. به این گونه کهابتدا ۴۲ مانع پیشنهادی در اختیار متخصصین و صاحب نظران علم حمل ونقل قرار گرفت و با این تکنیک در مرحله اول ۲۷ مانعاولیه و نهایتا ۱۵ مانع جهت ارزیابی و رتبه بندی انتخاب و دسته بندی شده است. رتبه بندی نیز با استفاده از ابزار تحلیل سلسلهمراتبی فازی انجام گرفت. نتایج حاصله نشان داد که فقدان زیرساخت های لازم در صنعت ITS و کاربردی نبودن تولید علم موانعاصلی همکاری صنعت و دانشگاه در جهت توسعه زیرساخت های حمل ونقل هوشمند شهری است.

کلیدواژه ها:

همکاری صنعت و دانشگاه ، حمل ونقل هوشمند ، تحلیل سلسله مراتبی فازی ، دلفی فازی