ارزیابی اثربخشی پایداری اجتماعی در باززنده سازی بافت های تاریخی با استفاده از مدلQSPM (مطالعه موردی: بافت تاریخی شهر اردبیل)

توسعه سریع شهرنشینی تاثیرات قابل توجهی بر بافت های تاریخی و قدیمی بر جای گذاشته است که پیوسته دچار تغییر شکل شده و شهر را دچار چالش می کند. شهر اردبیل به عنوان یکی از شهرهای قدیمی و تاریخی ایران از مهم شهرهایی است که از نارسایی های موجود در بافت مرکزی و تاریخی رنج می برد، بنابراین نیاز اساسی به رویکرد باززنده سازی برای احیای بافت قدیم اردبیل از طریق مولفه های اجتماعی در آن دیده می شود لذا پژوهش حاضر با هدف شناسایی شاخص های پایداری اجتماعی و تاثیر آن ها در باززنده سازی بافت تاریخی شهر اردبیل با استفاده از روش تحقیق دلفی و طیف سنجی لیکرت نسبت به جمع آوری اطلاعات اقدام و با استفاده از مدل ارزیابی SWOT نسبت به تحلیل داده ها و همچنین با استفاده از مدل برنامه ریزی QSPM به الویت بندی راهبردها می پردازد. نتایج تحقیق نشان می دهد که از تمامی راهبردهای به دست آمده راهبرد SO۱ (ایجاد و ساماندهی فضاهای گردشگری بافت تاریخی با رویکرد فرهنگی – اجتماعی) و راهبرد SO۳ (برگزاری مراسمات فرهنگی مذهبی با رویکرد گردشگری تاریخی برای حفظ و تقویت هویت و اصالت فرهنگی شهر) از جمله راهبردهای برتر در ارائه بازنده سازی بافت تاریخی شهر اردبیل با رویکرد پایداری اجتماعی می باشند.

کلیدواژه ها:

باززنده سازی ، پایداری اجتماعی ، بافت تاریخی ، شهر اردبیل