بررسی دوز موثر سالیانه پرتوکاران بخش آنژیوگرافی قلب (Cath Lab) بیمارستان افشار یزد و ارائه راهکارهای حفاظت پرتوی جهت مدیریت بهتر دوز دریافتی پرسنل

مقدمه: با توجه به استفاده روزافزون از روش های آنژیوگرافی و احتمال ابتلا به خطرات قطعی و تصادفی برای پرتوکاران این بخش نسبت به سایر روش های رادیولوژیکی، حفاظت پرتوی این پرتوکاران از اهمیت بالایی برخوردار است. این مطالعه بر آن است تا دوز موثر پرسنل بخش آنژیوگرافی را بدست آورده و با حد دوز استاندارد مقایسه گردد و راه کارهای کاهش دوز شغلی آنژیوگرافی بیان گردد. روش بررسی: در این پژوهش گزارش فیلم بج افراد پرتوکار در اتاق آنژیوگرافی از ۱۳۹۴ تا ۱۳۹۷ بررسی گردید و دوز موثر دوره ای و سالیانه ۳۴ پرتوکار به­دست آمد. همچنین ارتباط بین دوز موثر و شاخص توده بدنی، سابقه پرتوکار و جنس و سن پرتوکار نیز مورد ارزیابی قرار گرفت. نتایج: نتایج نشان داد که متوسط دوز موثر پزشکان، پرستاران و رادیوتکنولوژیست بخش آنژیوگرافی در مدت ۲ ماه در هر دوره ۲/۰ میلی سیورت و متوسط دوز موثر سالیانه آن ها به ترتیب ۶/۱، ۲/۱ و ۲/۱ بوده است. همچنین ارتباط معناداری بین دوز موثر و سابقه، سن، جنس و شاخص توده بدنی یا BMI پرتوکاران مشاهده نشده است. نتیجه گیری: دوز موثر پرتوکاران این مطالعه کمتر از حد دوز سالیانه می باشد. پایین بودن دوز موثر موجب نمی شود تا حفاظت پرتوی آن ها کم اهمیت باشد زیرا این کاهش می تواند به دلیل رعایت حفاظت پرتوی توسط پرسنل بخش باشد؛ بنابراین تا حد ممکن باید اقدامات حفاظتی جهت کاهش پرتوگیری پرتوکاران آنژیوگرافی صورت گیرد. در این پرتوکاران حفاظت از تیروئید، چشم، گنادها و اندام هایی که معمولا خارج از روپوش سربی قرار دارند از اهمیت بالایی برخوردار است.

کلیدواژه ها:

Angiography ، Effective Dose ، Radiation protection ، Cardiologist ، Occupational dose ، آنژیوگرافی ، دوز موثر ، حفاظت پرتوی ، کاردیولوژیست ، دوز شغلی