تحولات ایجاد شده در ابعاد جهانی در پی انقلاب ارتباطات و شتاب فزاینده اطلاعات، سبب گردیده که دیگر نتوان نظام های فرهنگی و اجتماعی را بدونفناوری و کارویژه های آن درنظر گرفت. در این میان، نظام آموزشی خصوصا در سطوح پایین و برنامه ریزی درسی مرتبط با آن، نقش مهمی در اشاعه فناوری همدر شکل کالبدی فناوری و هم محتوای آن دارد. اما در عین حال توجه به این نکته حائز اهمیت است که اگر چه به دلیل ساختار تاریخی برنامه ریزی متمرکز درایران و عدم فرهنگ سازی بهینه، امکان تغییر پارادایم های آموزشی با نسخه برداری از شیوه های آموزش کشورهای توسعه یافته وجود ندارد؛ اما در عین حالاستفاده از ظرفیت های فناوری در بستر واقعیت های نظام آموزشی ایران، ایجاد و بهره برداری از راهبردهای یادگیری ترکیبی که آموزش حضوری و مجازی را درتعامل با هم به پیش می برد؛ امکان پذیر بوده و می تواند در خدمت یادگیری قرارگیرد. از سوی دیگر و به باور بسیاری از نظریه پردازان و کنش گران حوزهآموزش و رسانه، استفاده از ابزار فناورانه با چالش هایی همراه است که مهمترین آنها اضطراب کاربران در حین استفاده از فناوری است. این مساله برای دانشآموزان در سنین پایین با مخاطرات بیشتری نیز همراه است. ماهیت روانشناسانه فناوری و یادگیری سبب شده است تا نظر محققان در سالهای اخیر بر نقش هوش هیجانی به مثابه ابزاری برای کنترل اضطراب در فرایند یادگیری جلب شود. هوش هیجانی به عنوان واسطه ای در فرایند استفاده از فناوری های دیجیتال پشتیبان یادگیری می توانند از طریق تنظیم هیجانات و الگوهای پذیرش، سازوکاری برای سازگاری، انطباق و مدیریت در زمینه نوآوری های فناورانه ایجاد کرده وچالش های محیطی و ساختاری را به حداقل برساند. نوع تحقیق حاضر مروری، به لحاظ ماهیت کاربردی وگردآوری داده ها به صورت کتابخانه ای از طریقتحلیل و ارزیابی یافته های ۱۰ تحقیق داخلی و خارجی انجام شده است. یافته های تحقیق نشان داد که در بین ابعاد فناوری، فرایند یافتن و شیوه به اشتراکگذاری داده ها، مهمترین چالش آموزشی بوده و نهادینه کردن هوش هیجانی برای کاهش اضطراب حین یادگیری، بیش از هر عامل دیگری، با چالش انطباقدانش آموزان با نوآوری های فناورانه و مدیریت آنها همراه بوده است. هم چنین کاربردی سازی اطلاعات، مهارت های فناورانه را تقویت کرده، استراتژی هاییادگیری را تقویت نموده و در نهایت به بهبود دیگر مهارت ها نیز منجر می شود.