عباس عنوانی - دانش آموخته دکتری، گروه حقوق، واحد نیشابور، دانشگاه آزاد اسلامی، نیشابور، ایران
سید محمد مهدی قبولی درافشان - دانشیار، گروه حقوق خصوصی، دانشکده حقوق و علوم سیاسی، دانشگاه فردوسی مشهد، ایران
سیدمحسن حسینی پویا - استادیار، گروه حقوق، واحد نیشابور، دانشگاه آزاد اسلامی، نیشابور، ایران
سعید محسنی - دانشیار، گروه حقوق خصوصی، دانشکده حقوق و علوم سیاسی، دانشگاه فردوسی مشهد، ایران

چکیدهحقوق دریایی در کنوانسیون های بین المللی متعدد خود در زمینه حمل ونقل دریایی مواد خطرناک و حقوق هسته ای در اسناد بین المللی مربوط حاکم بر جبران خسارت ناشی از حوادث هسته ای موضع یکسانی درباره مسئول حوادث ناشی از حمل و نقل مواد هسته ای نداشته و مشخصا مسئولیتی را برای بهره بردار تاسیسات هسته ای یا متصدی حمل در قبال این خسارت که در جریان حمل اتفاق میافتند شناسایی نکرده اند. سوالی که با بررسی این اسناد مطرح است آن است که در صورت وقوع چنین حوادثی مسئول کیست؟ نتیجه مقاله حاکی از آن است که اگرچه کنوانسیون مسئولیت مدنی در زمینه حمل ونقل دریایی مواد هسته ای ۱۹۷۱ تعیین مسئول و نوع مسئولیتش را به دو پیمان پاریس ۱۹۶۰ و وین ۱۹۶۳ ارجاع می دهد وکنوانسیون های مذکور بهره بردار را به طور انحصاری مسئول جبران خسارت وارده در جریان حمل ونقل مواد هسته ای می داند، اما این موضوع مانع از شناسایی مسئولیت برای متصدی حمل نخواهد بود. حقوق ایران نیز اگرچه به این کنوانسیون ها نپیوسته و حکمی در این خصوص ندارد لکن این امر مانع از پذیرش مسئولیت برای بهره بردار یا متصدی حمل نمی باشد.

بهره بردار تاسیسات هسته ای, خسارت هسته ای, متصدی حمل ونقل, مواد هسته ای, مسئولیت دریایی