کاربرد اصطلاحات عامیانه درشعرشهریار

شهریارمهمترین ویژگی شعر او نزدیک بود،زبان او به زبان محاوره ای مردم و ورود اصطلاحات عامیانه ای است که در بین طبقات مختلف مردم دوران مشروطه رایج بوده است.شهریار به مضمون بیش از هر چیز دیگری توجه می کرد و هر شی، حادثه، لفظ عامیانه، تمثیل، کنایه ی کوچه و بازاری را به عنوان ظرفی برای بیان اندیشه ی خود در شعر به کار می برد.می توان گفت او قائل به اصالت معنوی بود چنان چه آشکارا در اشعار خویش برتری معنی را بر لفظ بیان می نمود.او با آثار گذشته و معاصر ادب فارسی آشنایی کامل داشته است و با علاقه ای که به نظامی، سعدی، فردوسی و به خصوص حافظ داشته،همواره کوشیده است تا ترکیبات و الفاظ آنان را با مهارتی خاص با ترکیبات و الفاظ محاوره ای درهم بیامیزد و شعرش را برای مخاطب دلنشین و جذاب نماید.سوال پژوهش ما این است که کاربرد اصطلاحات عامیانه در اشعار شهریار به چه شیوه وهدفی انجام شده و چه نوع ترکیباتی اولیت داشته است؛آیا کاربرد اصطلاحات عامیانه در شعر او یک امر پسندیده و مثبت به شمار می رود یا افراط در این امر نتیجه ی منفی به همراه داشته است در این مقاله کاربرد ترکیبات و اصطلاحات عامیانه در شعر شهریار بررسی شده و بیان می شود که او برای ارتباط دادن شعر با مخاطب خود به این شیوه روی آورده و به حق باید گفت در این زمینه موفق بوده است.این خصیصه اگرچه موجب سستی در برخی از اشعار شهریار شده و ارزش ادبی شعر او را پایین آورده، ولی از سوی دیگر فوایدی از قبیل:نفوذ شعر او در جامعه،روی آورد مردم به شعر او و حفظ آن داشته است.پس او یک شاعر مردمی است و کاربرد ترکیبات واصطلاحات عامیانه در شعر او یک خصلت ارزنده ی ادبی به شمار می رود.

کلیدواژه ها:

شهریار ، شعر ، اصطلاحات عامیانه ، خصلت ارزنده ی ادبی