تاثیر تمرین هوازی، ازون و سلول های بنیادی مزانشیمی بر تغییرات آستانه درد در موش های صحرایی مبتلا به استئوآرتریت

سابقه و هدف: استرس حاد و مزمن ناشی از بی حرکتی به ویژه بی تحرکی ناشی از استئوآرتریت می تواند آستانه درد و رفتارهای دردی را متاثر کند؛ بنابراین مطالعه حاضر با هدف تعیین اثر تمرین هوازی، ازون و  MSCsبر تغییرات آستانه درد در رت های استئوآرتریتی انجام گرفت.   مواد و روش ها: تعداد ۴۵ سر رت نر بالغ ۸-۶ هفته ای ویستار، با میانگین وزنی۲۵۰-۲۳۰ گرم به دو گروه استئوآرتریت (۴۰n=) و کنترل سالم (۵n=) تقسیم شدند. استئوآرتریت از طریق جراحی در رت ها القا شد و سپس در ۸ گروه پنج تایی شامل کنترل بیمار، MSCs، تمرین هوازی، ازون، تمرین هوازی + ازون، تمرین هوازی + MSCs، ازون + MSCs و تمرین هوازی + ازون +  MSCsقرار گرفتند. تمرین هوازی به مدت هشت هفته و با سرعت ۱۶متر بر دقیقه انجام شد. MSCs به میزان ۱۰۶ سلول بر کیلوگرم به زانوی رت ها تزریق گردید؛ همچنین تزریق ازون در ۳ تکرار و قبل از شروع تمرین با غلظت ۲۰ میکروگرم بر میلی لیتر صورت گرفت. آستانه درد توسط آزمون صفحه داغ اندازه گیری و سطح معنی داری ۰/۰۵ در نظر گرفته شد. نتایج: آستانه درد در گروه بیمار استئوآرتریتی در مقایسه با گروه سالم کاهش معنی داری داشت (۰/۰۰۱=P). آستانه درد در گروه های سلول درمانی (۰/۰۰۳=P)، ازون درمانی و تمرین هوازی (۰/۰۰۰۱=P) افزایش معنی دار یافت. درحالی که اوج این افزایش در تمرین هوازی + MSCs دیده شد (۰/۰۲ =P). نتیجه گیری: القای استئوآرتریت به کاهش آستانه درد منجر می گردد. هرچند تمرین هوازی، ازون و MSCs با افزایش آستانه درد نقش مهمی در کنترل درد حاد ناشی از استئوآرتریت دارند، اما حداکثر اثر بی دردی در تعامل تمرین هوازی + MSCs می باشد.

کلیدواژه ها:

Exercise ، MSCs ، Ozone ، Hot-Plate ، Osteoarthritis ، Pain threshold ، تمرین ، MSCs ، ازون ، صفحه داغ ، استئوآرتریت ، آستانه درد