الهه سنجری گلوجه - کارشناسی ارشد مهندسی معماری

محرومیت از کانون خانواده و زندگی در محیط های مراقبتی گروهی نظیر مراکز شبه خانواده،کودکان بی سرپرست و بدسرپرست را با شرایط هیجانی و رفتاری ویژه ای مواجه می سازد. از این میانتوجه به خودپنداره که یکی از مهمترین مسائل روانشناختی پیش روی کودک است به عنوان یکی ازنخستین اولویت ها مطرح می شود که مستلزم ارائه برنامه های مداخله ای ویژه است. هدف از پژوهشحاضر بررسی اثربخشی هنر درمانی بر افزایش خودپنداره ی این دسته از کودکان می باشد. روش: طرحاین پژوهش از نوع شبه آزمایشی به صورت پیش آزمون، پس آزمون با گروه کنترل بود. نمونه این پژوهش۲۴ نفر از کودکان مقیم در مراکز شبه خانواده در سطح شهر تبریز بود که با روش نمونه گیری دردسترس انتخاب شد. آزمودنی ها به شیوه ی تصادفی به دو گروه آزمایش و کنترل تقسیم شدند. گروهآزمایش ۱۰ جلسه ی ۹۰ دقیقه ای مداخله ی هنر درمانی گروهی را دریافت کرد و گروه کنترل هیچمداخله ای دریافت نکرد.هر دو گروه در دو مرحله ی زمانی پیش آزمون و پس آزمون مورد سنجش قرارگرفتند. ابزار سنجش در این پژوهش مقیاس خودپنداره آهلووالیا بود. داده ها با روش آماری تحلیلکوواریانس چند متغیره مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. یافته ها: نتایج نشان داد که آزمودنی هایگروه آزمایش پس از مداخله از لحاظ سازگاری رفتاری، ظاهر جسمانی، اضطراب، شادمانی و رضایتمندیبه طور معنادار بر گروه کنترل برتری داشتند، اما تفاوت نمره ی محبوبیت بین دو گروه معنادار نبود.نتایج: با توجه به یافته های پژوهش، هنردرمانی گروهی در افزایش خودپنداره کودکان مقیم مراکز شبهخانواده موثر است.

خودپنداره، مراکز شبه خانواده،مولفه های رفتاری، مولفه های هیجانی، هنردرمانی