تاثیر آموزش همدلی بر مهارتهای اجتماعی و خود تنظیمی هیجانی دانش آموزان معلول جسمی حرکتی پایه ششم دبستان

هدف از پژوهش حاضر، بررسی اثربخشی آموزش همدلی بر مهارتهای اجتماعی و خود تنظیمی هیجانی دانش آموزان معلول جسمی - حرکتی پایه ششم دبستان بود. روش پژوهش از نوع نیمه آزمایشی بوده است که با طرح تحقیق به صورت پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل انجام شد. جامعه آماری مورد مطالعه در این پژوهش کلیه دانش آموزان معلول جسمی حرکتی که در مقطع ششم ابتدایی در منطقه ۲ تهران در سال ۱۳۹۶ -۹۷ مشغول به تحصیل بودند را تشکیل میداد. تعداد ۳۰ دانش آموز معلول جسمی حرکتی به عنوان نمونه آماری به صورت در دسترس انتخاب شد که در دو گروه ۱۵ نفره آزمایشی و کنترل که به صورت تصادفی جایگزین شدند. ابزار مورد استفاده در این پژوهش جهت جمع آوری اطلاعات از پرسشنامه خود تنظیمی مارس (۱۹۹۰) و مهارتهای اجتماعی ماتسون (۱۹۸۳) استفاده شد. پس از جمع آوری پرسشنامه ها نتایج کلیه داده ها استخراج و با استفاده از روشهای تحلیل آماری مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها نشان داد آموزش همدلی بر مهارتهای اجتماعی و دانش آموزان معلول (جسمی و حرکتی) تاثیر معناداری ندارد ولی آموزش همدلی بر خود تنظیمی هیجانی دانش آموز معلول جسمی حرکتی تاثیر معنادار دارد. بنابراین میتوان نتیجه گرفت که آموزش همدلی به مهارتهای اجتماعی کمک نمیکند اما برخودتنظیمی هیجانی افراد با معلولیت جسمی - حرکتی موثر است.

کلیدواژه ها:

خودتنظیمی هیجانی ، مهارتهای اجتماعی ، معلول جسمی – حرکتی ، همدلی