اثربخشی درمان مبتنی بر رابطه والد کودک (CPRT) بر بهبود سبک های فرزند پروری مادران کودکان مبتلا به اختلال نقص توجه/ بیش فعالی

هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی درمان مبتنی بر رابطه والد کودک بر بهبود سبک­های فرزند­پروری مادران کودکان مبتلا به اختلال نقص توجه/ بیش­فعالی بود. روش پژوهش حاضر از نوع نیمه آزمایشی با طرح پیش­آزمون-پس­آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه مادران دارای کودک ۷ تا ۱۲ سال با مبتلا به اختلال نقص توجه/ بیش­فعالی که در سال ۱۳۹۹ به کلینیک روانشناسی شهر اردبیل مراجعه کرده­اند بود. تعداد ۳۰ نفر به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب و به صورت تصادفی به دو گروه آزمایش و کنترل قرار گرفتند. داده­ها با استفاده از پرسشنامه سبک­های فرزندپروری بامرید جمع­آوری گردید. در گروه آزمایش درمان مبتنی بر رابطه والد کودک  به مدت۱۰ جلسه ۶۰ دقیقه­ای اجرا شد و گروه کنترل تحت مداخله قرار نگرفت. داده­ها با استفاده از تحلیل واریانس چند متغیری تجزیه و تحلیل شدند نتایج حاصل از تحلیل کوواریانس چند متغیری نشان داد که درمان مبتنی بر رابطه والد کودک بر سبک­های فرزند­پروری مادران کودکان مبتلا به اختلال نقص توجه/ بیش­فعالی بر سبک­های فرزند­پروری این مادران اثربخش بوده است و به شکل معناداری موجب بهبود سبک­های فرزندپروری شد. با توجه به یافته­های پژوهش، می­توان از درمان مبتنی بر رابطه والد کودک به عنوان روشی موثر در بهبود سبک­های فرزند­پروری مادران کودکان مبتلا به اختلال نقص توجه/ بیش­فعالی استفاده کرد.

کلیدواژه ها:

Child-parent relation therapy ، Parenting styles ، Attention deficit/ hyperactivity disorder ، درمان مبتنی بر رابطه والد-کودک ، سبک های فرزند پروری ، اختلال نقص توجه/ بیش فعالی