طراحی و تبیین الگوی عوامل موثر بر خودشیفتگی مدیران با تاکید بر حالت نظارتی(مطالعه موردی مدیران دانشگاه پیام نور)

پژوهش حاضر با هدف بررسی تاثیر عوامل موثر بر خودشیفتگی مدیران انجام شده ­است. محقق بدون دستکاری و مداخله در وضعیت موجود پژوهش، تنها به دنبال گزارش وضعیت حال حاضر براساس نظرات افراد مورد مطالعه می باشد؛ لذا جهت انجام پژوهش، از روش توصیفی_پیمایشی بهره گرفته ­شد. جامعه آماری شامل کلیه مدیران مراکز و واحدهای دانشگاهی پیام نور منطقه ۵ (استان اصفهان، یزد، چهارمحال و بختیاری) به تعداد ۱۶۸ نفر می باشد. با توجه به محدود بودن جامعه آماری، حجم نمونه برابر با جامعه آماری در نظر گرفته شد. به منظور تحلیل استنباطی داده های به دست آمده با استفاده از ابزار اندازه گیری، از روش آماری t تک متغیره (برای شناسایی عوامل موثر بر خودشیفتگی مدیران) مرحله پیمایشی تحقیق تکمیل گردید. درنهایت برای طراحی مدل عوامل موثر بر خودشیفتگی مدیران، از مدل معادلات ساختاری (Amos) استفاده شد. با توجه به نتایج به دست آمده، مدل ارائه شده براساس نظرات مدیران دانشگاه های پیام نور در قالب ۱۶ عامل شامل خلاصه می­گردد که عبارت­اند از کمبود روحیه مشارکت پذیری، کمبود روحیه خود انتقادی، میل و گرایش به تمرکزگرایی، رجحان رابطه بر ضابطه، بی ثباتی قوانین و مقررات، عدم ­تناسب اختیارات و مسئولیت های محوله، فقدان همدلی و صمیمیت، خیال پردازی و خودنمایی، تصور دارا بودن قدرت بی نهایت، تصور دارا بودن موفقیت نامحدود، استفاده از دیگران در جهت پیشرفت و ارتقای خود، خصومت نسبت به دیگران، عزت نفس، غرور سازمانی، ریاست طلبی و ساختار سازمان.

کلیدواژه ها:

خودشیفتگی ، مدیران ، سازمان ، عملکرد سازمانی