هویت معماری سبک معماری

معماری به رغم تفاوتهای سرزمینی که در شکل آن تاثیر فراوانی داشته، دارای ویژگیهای ذاتی، پویا و تدریجی است، که آنرا هویت مینامند. واژه شناسی هویت، ما را به انسان، معماری و مولفه های تمیزدهنده ی آن می رساند. کلیتی که قبال از دیدگاه ملک الشعرای بهار با نام »سبک« به جهان درون و برون انسان تقسیم میشد؛ ولی معنای آن در سده های اخیر با تحول ایجاد شده در عالم و آدم، با »مد معماری« جایگزین و در دایره ی سلایق گذرای معماران محبوس و از معنای قدیمی خود فرسنگها فاصله گرفته است. مولفه های تمیزدهنده ی معماری شامل انسان و باورهایش، مکان و زمان میباشند. در این مقاله ضمن بررسی جایگاه انسان مولف و بهره بردار از معماری، به بررسی مکان از دیدگاه نظریه پردازان پدیدارشناس و روانشناسان محیطی و ارتباط در هم تنیده ی آن با انسان و تاثیر خاطره مکانی پرداخته میشود. مولفه ی زمان، نه صرفا در نوع قراردادی و معطوف به گذشته و متوجه آینده ی آن، بلکه به عنوان عرصه ی تحقق زندگی مورد مداقه قرار می گیرد. ایجاد چارچوب فکری مناسب برای مفهوم هویت، از اهداف مقاله و سامانه ی جستجوی آن نیز کیفی است

کلیدواژه ها:

هویت ، سبک ، انسان ، زمان و مکان