بررسی راهکارهای مقاوم سازی لرزه ای سازه های بتن آرمه

پس از زلزله ۱۹۷۱ سانفرناندو در کالیفرنیا و زلزله ۱۹۸۹ لوما پریتا در سانفرانسیسکو و زلزله نورثریج در سال ۱۹۹۴ و زلزله و ۱۹۹۵ کوبه تغییرات عدیده ای در آیین نامه طراحی لرزه ای به خصوص در مناطق با لرزه خیزی زیاد بوجود آمد. سازه های بتن آرمه موجود برای بارهای گرانشی و بارهای جانبی کمتر از آیین نامه های اخیرطراحی شده بودند و مشکلاتی چون عدم هم پوشانی و پیوستگی آرماتورهای طولی تیرها و ستونها، فواصل زیادآرماتورهای عرضی و سنجاقی ها و خاموتهای باز با خم ۹۰ درجه، کیفیت اجرای نامطلوب اعضای بار بر، ازدحامآرماتور در محل اتصالات، عدم تامین پوشش کافی، فقدان محصور شدگی در ناحیه مفصل خمشی و ... درپیکربندی و جزئیات سازه های طراحی شده قبل از سال ۱۹۷۰ به وضوح دیده می شد تا این که در دهه ۹۰ میلادی اداره فدرال مدیریت شرایط اضطراری FEMA بر اثر تحقیقات انجام شده اقدام به ارزیابی لرزه ای و روشهای تقویت و بازسازی سازه های موجود نمود و نتایج این تحقیقات را در قالب آیین نامه هایی ارائه داده است.

کلیدواژه ها:

مقاوم سازی ، زلزله ، سازه های بتن آرمه