علیرضا باوندیان - عضو هیات علمی گروه پژوهش هنر- دانشکده هنر- دانشگاه نیشابور

یکی از مهم ترین دوره ها در تاریخ فرهنگی ایران، فرن سوم و چهارم هجری است که طی آن ایرانیان توانستند در پاره گسترده ای از شرق قلمرو اسلامی خراسان بزرگ از پس سه قرن حضور عرب ها در ایران و حاکمیت زبان و فرهنگ نازی برای بازآفرینی میراث فرهنگ باستانی خود بکوشند و جامه همت به تن در پوشند طاهریان سامانیان و صفاریان که مطلع نژادی دیگر گونه ای با مالکان سیاسی خود در بغداد بغ داد =خدا داد داشتند بعد از آن که امکانات فرمانروایی خود در ایران را پدید آوردند به آفرینش تحولاتی ژرف در بستر بازسازی اندیشه ایرانشهری- تداوم اندیشه ایرانی در دوره اسلامی- دسته یازیدند کوشش های اندیشگی گسترده ای که دولت های مذکور سعی خود را بر آن استوار کردند در دوران استیلای غزنویان ترک نژاد درخراسان بزرگ ادامه یافت. فرزانگان و فرهیختگان این دوره - خردمندانه و نه از سر احساساتی گری بی بنیاد و هیجان های فرهنگی کاذب - به کسب دانش های عقلی و نقلی و حسن تطبیق آن با آموزه های اسلامی پرداختندانها با ژرف کاوی دربن مایه های فکری، علمی و هماهنگ سازی آنها با روح مطالبه گری عصر وبه مدد خلاقیت خوده توفیق خلق آثاری را یافتند که تا روزگاران بسیار اندیشه ورزان و هنرمان از آن بهره مند و بهره ور شدند هنر خراسان بزرگ همسو با تحولات فرهنگی و تمدنی به سویه های نوظهوری از بیان و تفکر دست یافت این تحقیق که با رویکرد کیفی و به روش توصیفی- تحلیلی انجام شده می کوشد تا هنر خراسان را از زاویه های ترامتنیت بکاود وخصلت های منحصر به فرد آن را از حیث درس اموزی برای اکنون واینده خاطرنشان سازد پرسش هایی که بربنیادآن ساختار مفهومی این تحقیق شکل گرفته عبارت است از بسترهای انگیزشی رشد و رونق فرهنگی خراسان بزرگ در قرن های متمادی چه بوده است؟ چگونه میراث بزرگ و سترگ علمی و فرنگی خراسان - محدوده ها و محصوره های زمانی و مکانی را در نوردید و توانست دل های دیده وران و تاملات اندیشه ورزان را به خود فرابخواند خراسان بزرگ چگونه توانست بافته های وسیع فرهنگی خود را در تاریخ حفظ کند و به آن تداوم ببخشد؟

خراسان بزرگ، هنر خراسان، تاریخ خراسان، انسجام فرهنگی، سوگیری تاییدی، تساهل و تعامل