نقش مدیریت شهری بر درآمد پایدار شهری

امروزه، بیش از ۹۵ درصد منابع مالی شهرداریها از محل درآمدهای محلی درون شهرها تامین میشود و وابستگی به کمک های بلاعوض دولتی کمتر از ۵ درصد است. به دنبال کاهش وابستگی درآمدی شهرداریها به دولت و با توجه به تشدیدمسائل و مشکلات شهرها در نتیجه رشد جمعیت و مهاجرتها، حجم زیاد تقاضا برای خدمات شهری و اتکاء شهرداریها به درآمدهای ناپایدار شرایط کار را برای مجریان امور شهرداریها دشوار کرده است. بدین ترتیب عدم برخورداری از منابع درآمدی پایدار، برنامه ریزی مالی و بودجهای شهرداریها را مختل و با این روند منابع درآمدی فعلی جوابگوی هزینه های روبه افزایش شهرداریها را در سالهای آتی نخواهد کرد. در اقتصاد شهری، درآمدهای پایدار باید از دو خصیصه ی تداوم پذیری و حفظ کیفی محیط شهری برخوردار باشد. تداوم پذیری بدین مفهوم است که اقلام درآمدی باید به گونه ای باشند که در طول زمان قابل اتکا بوده و برای دستیابی به آن بتوان برنامه ریزی های لازم را انجام داد و بنابراین کلیه اقلام درآمدی که به هر دلیل تحت تاثیر شوک ها، بحران، تغییر قوانین و مقررات و نوسانات اقتصادی قرار می گیرند، قابل اتکا نبوده و خصیصه ی اول پایداری را ندارند. از طرف دیگر درآمدهای پایدار باید به گونه ای تعریف شوند که دستیابی به آنها شرایط کیفی شهر را به عنوان یک پدیده زنده در معرض تهدید و تخریب قرار ندهد. به عبارتی دیگر مطلوب بودن و سالم بودن درآمد حایز اهمیت است. چنین نگرشی به در آمدهای شهری در واقع همان نگرشی اساسی است که اقتصاددانان در طی قرن بیستم برآن در اقتصادهای ملی تاکید ورزیده اند.

کلیدواژه ها:

منابع مالی ، شهرداری ، منابع پایدار ، درآمد ، مدیریت شهری