عاطفه سلیمی اکین ابادی - کارشناس ارشد پرستاری داخلی جراحی، واحد توسعه پژوهش های بالینی مرکز پزشکی، آموزشی و درمانی شهید مدرس، دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی،تهران، ایرا ن
سرور خاری - کارشناس ارشد پرستاری مراقبت وبژه، کمیته تحقیقات دانشجویی، دانشکده پرستاری و مامایی، دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی، تهران، ایرا ن
افسانه ضیاءپور - کارشناس ارشد پرستاری داخلی جراحی، واحد توسعه پژوهش های بالینی مرکز پزشکی، آموزشی و درمانی شهید مدرس، دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی ،تهران، ایرا ن

مقدمه و هدف: پذیرش در بخش مراقبت ویژه حادثه ای استرس زاست، همراه با آن درد، اختلالات فیزیولوژیک ناشی از بیماری حاد و اختلالات عاطفی ثانویه ممکن است منجر به بروز دلیریوم شود. دلیریوم وضعیت آشفتگی حاد ذهنی به صورت اختلال در توجه، آگاهی و تمرکز همراه با کاهش توانایی توجه نسبت به محیط است که در بیماران بستری در بخش مراقبت ویژه شایع است. این اختلال با افزایش طول مدت بستری شدن در بخش مراقبت ویژه، طولانی شدن مدت استفاده از تهویه مکانیکی و افزایش مرگ و میر بیماران همراه است. همگام با سایر اعضای تیم درمان، پرستاران نیز باید بر کنترل عوامل تخفیف دهنده، کمک به بیماران جهت تطابق با عوامل غیر قابل کنترل و استفاده از مداخلات غیر دارویی و دارویی تجویز شده توجه نمایند. در این میان پرستاران با شناخت سریع، بررسی علل و فراهم کردن مراقبت عملی در بهبود کیفیت مراقبت و ارتقا سلامت بیماران جایگاه منحصر به فردی دارند. لذا مطالعه حاضر با هدف بررسی مداخلات پرستاری تاثیرگذار بر پیشگیری از بروز دلیریوم در بیماران بستری در بخش مراقبت ویژه انجام شد.روش کار: با جست و جوی سیستماتیک، بررسی مقالات فارسی و انگلیسی مرتبط از سال ۲۰۱۵ تا ۲۰۲۲ با کلید واژه های پرستاری، دلیریوم و بخش مراقبت ویژه در پایگاه های اطلاعاتی و سایت های معتبر مانند CINAHAL، pubMed، Google Scholar و Magiran انجام شد. از مجموع ۴۵ مطالعه استخراج شده با مطالعه عنوان و چکیده، ۱۸ مطالعه با موضوع مرتبط بود که انتخاب شدند. نتایج: نتایج حاصل از مطالعه نشان داد عمده مداخلات پرستاری پیشگیری کننده از دلیریوم در بخش مراقبت ویژه شامل اقدامات دارویی، رویکرد های آرام سازی، درمان فیزیکی یا درمان شناختی (تعامل با بیمار، داشتن فعالیت و تحرک زودهنگام)، مداخلات محیطی (استفاده از نور مناسب در روز و شب، کاهش سر و صدا محیط، استفاده از گوش بند و چشم بند، موزیک ملایم، در دسترس بودن ساعت و تقویم) و مراقبت های پیشگیرانه پرستاری (بهبود خواب، حمایت از بیمار حین تغذیه، تشویق بیمار به مصرف مایعات، اطمینان آفرینی، حمایت عاطفی، آگاه سازی روزانه بیمار و ارتباط موثر با بیمار و خانواده و ملاقات بیمار با خانواده) می باشد. بحث و نتیجه گیری: مداخلات پرستاری می تواند منجر به کاهش بروز دلیریوم در بیماران بستری در بخش مراقبت ویژه شود، از آنجایی که کاهش بروز دلیریوم با کاهش طول مدت بستری شدن و صدمات بیماران همراه است و می تواند در کاهش هزینه ها نقش داشته باشد، لذا آموزش کارکنان بخش های مراقبت ویژه و تغییرات محیطی باید انجام شود.

پرستاری، دلیریوم، بخش مراقبت ویژه