جهان رفیع نیا - دانشجوی کارشناسی ارشد، دانشکده معماری و شهرسازی، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد قزوین، قزوین، ایران
امیرحسین امینی - استادیار، گروه معماری، دانشکده معماری و شهرسازی، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد قزوین، قزوین، ایران

موضوع مسکن از دیرباز از مسائل پیچیده و اساسی بوده که بشر همواره با آن دست به گریبان بوده تا بتواند راهکارهایی برای ساختن مسکن، نه تنها به عنوان یک خوابگاه و سرپناه بلکه به عنوان فضایی که بتواند شرایط لازم را برای رشد فردی هر یک از اعضای خانواده فراهم کرده و پاسخگوی نیازهای روحی و روانی آنان باشد؛ بدهد. فضای سکونت به دلیل این که انسانها بخش قابل ملاحظه ای از زمان خود را در آن سپری میکنند، بسیار دارای اهمیت است، زیرا انسانها برای کار و فعالیت روزانه از خانه های خود خارج میشوند و پس از اتمام کارهایشان دوباره به آغوش خانه هایشان پناه می آورند. امروزه زندگی انسانها به علت پیشرفت های صنعتی، ماشینی شده است و ارتباطی که در گذشته میان محل سکونت و طبیعت برقرار بوده از بین رفته است؛ در حالیکه این ارتباط با طبیعت میتوانست بسیاری از مشکلات خانه های امروزی از جمله نورگیری و دید و منظر را بهبود بخشد، همان طور که معماری بومی با راهکارهای خود در گذشته پاسخگوی این نیازها بوده است. همدلی و ارتباط با طبیعت ریشه در فرهنگ این آب و خاک دارد و همزیستی مسالمت آمیز انسان، طبیعت و معماری در معماری سنتی ایران کاملا مشهود است. بنابراین در این پژوهش سعی بر آن است تا با بررسی معماری بومی گیلان و یافتن ویژگی هایی از این معماری که قابل بازخوانی و تکرار در معماری امروزی باشد و با به کار گرفتن آن در طراحی مجتمع های مسکونی، کیفیت نور و دید و منظر را در آنها ارتقاء داده که به تبع آن کیفیت زندگی ساکنان این مجتمع های مسکونی نیز بهبود می یابد. این پژوهش کاربردی میباشد و روش تحقیق آن توصیفی و گردآوری اطلاعات به صورت کتابخانه ای میباشد.

مجتمع مسکونی، نور، معماری بومی گیلان