بررسی ابعاد مختلف ارگونومی در طراحی داخلی فضاهای درمانی با رویکرد افزایش کیفیت در سلامت روانی کارکنان و بیماران

ایجاد محیطی امن و ایمن در طراحی فضای درمانی، از جمله دغدغه های طراحان است که بارها در مقالات و پژوهش های متعدد نیز بر ضرورت آن تاکید شده است. خصوصا در بخش هایی که مختص کودکان می باشد و با توجه به مقتضای سنی کودکان که بسیار پرجنب وجوش تر از افراد بزرگ سال هستند، اهمیت بیشتری می یابد. از سوی دیگر، ارگونومی ارتباطی مستقیم با ایمنی دارد و هرچه فضا ایمنتر باشد می توان گفت به شاخصه های یک فضای ارگونومی نزدیک تر شده ایم. امروزه در درمانگاه ها متاسفانه تنها کالبد فیزیکی بنا صرفا از جهت بهداشت و عدم آلودگی و ارتباطات عملکردی و فیزیکی فضاهای موجود ارزیابی می شود و احساس رضایت کاربران مجموعه (بیماران و کارکنان) از فضا و جنبه های ادراک دیداری و بصری موجود و تاثیر آن ها بر رفتار بیماران اهمیت چندانی ندارد. طراحی داخلی فضای درمانی، جزء جدایی ناپذیر کیفیت طراحی محیط به شمار می رود؛ اما نباید عناصر و لوازم صرفا لوکس را با مبحث طراحی داخلی اشتباه گرفت. پژوهش ها نشان می دهد که ایجاد انعطاف پذیری بالا، امنیت، صمیمیت از یکسو و نور طبیعی، چشم انداز محیط، رنگ، صوت و مبلمان که همگی شاخص هایی از ارگونومی به شمار می روند از سوی دیگر می توانند در روند بهبود بیماران تاثیر شایانی داشته باشند. هدف از این مقاله شناسایی هرچه بیشتر آیتم های موثر در ارگونومی فضاهای درمانی و تقویت آن ها به گونه ای که راحتی و رفاه و آرامش هرچه بیشتر بیماران و بخش درمان را فراهم آورد می باشد. در این مقاله از روش تحقیق توصیفی با استفاده از منابع کتاب خانه ای و اسنادی استفاده شده است.

کلیدواژه ها:

آسایش و آرامش ، بیمارستان های آینده ، سلامت روانی کارکنان و بیماران ، افزایش بهره وری