بررسی تاثیر عامل دارسازی نانوذرات بر پایداری نانوسیال های حاوی نانوذرات اکسیدفلزی بر پایه اتیلن گلیکول

در این تحقیق، با استفاده از نانوذرات سنتز شده ZnO، CuO و Zn۰.۹۷Cu۰.۰۳O به روش سل-ژل خود احتراقی، نانوسیالهای حاوی آنها بر پایه اتیلن گلیکول با درصدهای وزنی مختلف ۰/۱، ۰/۲۵و ۰/۵ ساخته شدند. نوع دستگاه اولتراسونیک، زمان اولتراسونیک، افزودن سدیم دودسیل سولفات (SDS) به عنوان سورفکتانت و همچنین عاملدارسازی نانوذرات با استفاده از اولئیک اسید مورد بررسی قرار گرفت. جهت عاملدارسازی نانوذرات از مخلوط اولئیک اسید و اوزایلن با نسبتهای مختلف اولئیک اسید به اوزایلن %۳، % ۵، %۷، %۹، ۱۰ %، %۳۰، %۴۰ و %۵۰ استفاده شد. نتایج نشان دادند که بهترین پایداری در نسبت اولئیک اسید به اوزایلن %۵۰ بدست آمد. به منظور بررسی پایداری نانوسیالهای ساخته شده از روش طیف سنجی UV-vis استفاده شد . نتایج نشان دادند که عامل-دارسازی نانوذرات، بیشترین تاثیر را در پایداری نانوسیالهای ساخته شده دارد به طوریکه نانوسیالهای حاوی نانوذرات آلایش یافته عاملدارشده تا حدود ۱۲ روز پایدار بودند. همچنین مشاهده شد که برای ساخت نانوسیال-های حاوی نانوذرات عاملدار، اولتراسونیک میله ای مناسبتر از اولتراسونیک حمامی است.

کلیدواژه ها:

نانوسیال ، نانوذرات اکسیدفلزی ، پایداری ، طیف سنجی UV-vis