برنامه ریزی ایجاد فرهنگ شهر نشینی و تعامل در فضای شهری در راستای خدمات رسانی شهری

شهر نشینی آخرین مرحله از زندگی اجتماعی بشری است. این شکل ساخت یافته ی جوامع زیستی هم دارای مزایا و هم معایبی می باشد. ایران در دهه های اخیر به دلایل مختلف تحرکات جمعیتی زیادی به خود دیده است. این تحرکات شامل مهاجرت های مختلف به مقصد شهرهای بزرگ و نیز افزایش جمعیت می باشد. سازمان های جهانی به دنبال پیشنهاد راه کارهایی جهت تعدیل مشکل ازدحام جمعیتی شهرها بخصوص شهرهای بزرگ می باشند(UN-Habitat) این راهکارها بدون شناخت چگونگی ایجاد تحرکات جمعیتی از روستا به شهر و از شهرهای کوچک به بزرگ، موثر نخواهند بود. سازمان ملل متحد پیش بینی می کند که در سال ۲۰۵۰ نرخ شهرنشینی جهان به مرز ۶۵ درصد می رسد. جهان به دنبال پیدا کردن راهکارهای مناسب برای رفع مشکل افزایش بی رویه جمعیت شهری در آینده است. امروز در ایران این رقم به مرز ۷۴.۵ درصد رسیده است. فرهنگ با زندگی شهری بالیده و راه تکاملی پیموده است. شهر واقعی، فارغ از زمان و مکان بدون فرهنگ بی معناست . فرهنگ شهرنشینی که مجموعه ای از ارزش ها، هنجارها، امکانات، مقررات و آدابی است که به زندگی در جامعه شهری نظم و تعادل می بخشد و لازمه زندگی در شهر داشتن فرهنگ شهرنشینی است. امنیت از جمله مفاهیم پیچیده ای است که ارایه تعریفی واحد از آن به سادگی میسر نیست. امنیت پیش از آنکه مقوله ای قابل تعریف باشد، پدیده ای ادراکی و احساسی است؛ یعنی این اطمینان باید در ذهن توده مردم، دولت مردان و تصمیم گیران به وجود آید که برای ادامه زندگی بدون دغدغه، امنیت لازم وجود دارد یا نه؟ در تعریف لغوی، امنیت عبارت از محافظت در مقابل خطر، احساس ایمنی و رهایی از تردید است.

کلیدواژه ها:

برنامه ریزی ، فرهنگ شهر ، فضای شهری ، خدمات رسانی شهری