سید یحیی خاتمی - مدرس، دانشگاه پیام نور اردبیل
عیسی نعمتی یونجالی
بهروز نوید گبلو
دلاور معصومی

روند فزاینده شهرنشینی و مهاجرت به شهرها متعاقباً باعث افت کیفیت محیط زیست شهرها و افت شدید بنیان های اکولوژیکی شده است. در صورت عدم اقدام کارا به منظور بهبود فرایندهای اکولوژیکی و ادامه روند استفاده از سوخت های فسیلی، فعالیت های ناپایدار بشر منجر به تغییرات آب و هوایی و چالش های عظیم انرژی می شود. لزوم پرداختن به بعد جدیدی از توسعه تحت عنوان بعد زیست محیطی با هدف مدیریت و نگهداری منابع طبیعی و جهت دهی به تحولات و ساختارهای رشد و فناوری و تامین نیازها و رضایت‏مندی همه نسل ها، بیش از پیش احساس می‏شود. تغییر از حالت بهره بردارانه از طبیعت به تعادل میان اکوسیستم انسانی و اکوسیستم طبیعی، از اهداف توسعه پایدار زیست محیطی می‏باشد. شهر به عنوان یک اکوسیستم کارا با چرخه ای از منابع «طبیعی» و «انسانی» متعامل، همواره به عنوان بزرگترین مصرف کننده منابع محسوب می شود. شهرسازی با رویکرد توسعه اکولوژیکی ابزاری جهت کنترل و هدایت توسعه شهر و فعالیت ها و ارتقای کیفیت های محیطی شهر به شمار می رود. استفاده از رویکرد اکولوژیک در توسعه شهری فرصت هایی را برای خلق سیستم های اکولوژیکی کاربردی که از طریق این سیستم-ها، می توان فرآیندهای طبیعی، محیط های شهری و فعالیت های انسانی را با یکدیگر ادغام نمود پدید می آورد. بررسی های این پژوهش ابعاد توسعه اکولوژیک شهری را نشان می‏دهد. نوشتار حاضر می‏تواند برای محققانی که قصد مطالعه در زمینه‏های اکولوژی شهری، طراحی فضای شهری پایدار و توسعه اکولوژیک دارند مورد استفاده قرار گیرد.

اکولوژی شهری، توسعه اکولوژیک، پایداری، ابعاد توسعه اکولوژیک شهری