توصیف زبانشناختی اغراق، راهبردی طنزآفرین در غزلیات حافظ

یکی از صنایع بلاغی بلاانکار در شعر حافظ اغراق است. اغراق آن ست که در ستایش یا نکوهش کسی یا چیزی زیاده روی وپررنگی کنند. اغراق، مبالغه یا غلو جز ذات لاینفک شعر است به معنای بزرگ نمایی یا کوچک نمایی . طنز وامواژه ای ست عربیکه به عنوان یک چترواژه در ادبیات کارکردها و اشکال مختلفی از جمله هجو ، هزل ، مطایبه و فکاهه را شامل می شود اما دووجه اندیشگانی و اندوه حاصل از تاسف که عموما منشاء نقد اجتماعی دارد طنز را از سایر گونه های خنده آور تفکیک می کند.حافظ به عنوان یکی از مانایان زبان و ادبیات فار سی راهبردهای مختلفی را در جهت طنزآفرینی به خدمت درآورده است و درهمین راستا اغراق را نیز دستمایه طنز آفرینی می کند. حافظ با به کارگیری انواع گونه های اغراق از جمله بزرگ نمایی و کوچکنمایی در جهت خلق طنز بسیار موفق عمل می کند و جهت و سویه این طنز را با آگاهی به هر سو که لازم می داند نشانهمی گیرد. یکی از نظریه های مهم در حوزه خنده آورها نظریه راسکین و آتاردوست که به ساحت اندیشگانی و تاسف انگیزانندگیطنز اشاره ای ندارد . به همین جهت در این پژوهش تلاش بر آن شد با نگاهی به آخرین نظریات در مورد خنده آورها با ارایهیک الگوی پیشنهادی به بررسی انواع اغراق در جهت طنز آفرینی در غزلیات حافظ بپردازیم

کلیدواژه ها:

حافظ ، طنز ، اغراق ، بزرگ نمایی ، کوچک نمایی