بهاره افتخاری - کارشناس ارشد زبان و ادبیات فارسی

رقص پدیدهای فرهنگی است که در میان تمامی فرهنگ ها موجود بوده است و در میان مردمان دوره های باستانی و نوین معنا و مفهوم صورت های گوناگونی از قبیل ورزشی، مذهبی، تقلیدی و نمایشی، تفریحی و شهوانی به خود گرفته و کم و بیش در میان همه مردم جهان دوره های دگرگونی و تکامل را پش سر نهاده است. رقص در تاریخ شعر و ادبیات فارسی انعکاس بسیاری یافته است و هم در اشعار شاعران کلاسیک و هم معاصر نمود داشته است اما بعضا مفاهیم متعددی داشته است. در این پژوهش به مطالعه و بررسی هنر رقص در شعر فارسی و اشعار شاعرانی چون مولانا و عطار، سعدی و حافظ و شاملو و اخوان پرداخته شده است و استفاده شاعران دوره های مختلف از این هنر برای مضامین مختلف نشان داده شده است

هنر، رقص، شعر فارسی، سماع عارفانه