جایگاه کنوانسیون بازل (Basel) در مدیریت پسماندهای ویژه در کشور

جهان ما با شتاب زیادی به سمت تولید انواع محصولات و مصنوعات بشری به پیش می رود و به تبع این تولیدات میزان زباله های موجود در جهان رو به افزایش خواهد بود. با توجه به زیان احتمالی زباله های مضر و انتقال برون مرزی آنها برای سلامت انسان و با توجه به اینکه موثرترین راه برای حفظ سلامت انسان و محیط زیست از خطرات اینگونه زباله ها تقلیل ایجاد آنها و به حداقل رساندن آنها و در نتیجه کاهش خطرات بالقوه آنها می باشد، در 22 مارس سال 1989 کنوانسیون بازل به منظور کنترل حمل و نقل برون مرزی پسماندهای خطرناک و دفع اصولی آنها توسط برنامه زیست محیطی سازمان ملل متحد (UNEP) به تصویب کشورهای عضو رسید و در 5 می 1992 لازم الاجرا گردید. در اواخر دهه 1980 افزایش اعمال قوانین و مقررات زیست محیطی در کشورهای صنعتی موجب افزایش هزینه های امحاء پسماندهای خطرناک ناشی از صنایع مختلف گردید. از این رو سوداگران مواد سمی انتقال این پسماندها را به کشورهای در حال توسعه و اروپای شرقی آغاز نمودند و میزان پسماندهای خطرناک در کشورهای مزبور بالا رفت. بدین ترتیب کنوانسیون بازل در پاسخ به نگرانی کشورهای در حال توسعه در مورد محدودیت تواناییهای فنی و مالی آنها جهت مقابله با انباشت غیرقانونی پسماندهای خطرناک تدوین شد. این مقاله به بررسی این کنوانسیون می پردازد.

کلیدواژه ها:

.کنوانسیون بازل ، واردات و صادرات ، مراکز ملی ذیصلاح کنوانسیون (F.P) ، پسماندهای گروه Y ، الحاقیه های کنوانسیون