سید علیرضا قدیمی - دانشجوی کارشناسی ارشد توسعه روستایی دانشگاه تهران
پوریا نصرآبادی
محمد شوکتی
هانا همتی

وابستگی شدید و نیاز فزاینده جهان به منابع انرژی که به عنوان عامل اساسی رشد و فعالیت های اقتصادی محسوب می شود از یک طرف و محدودیت ذخایر نفتی و سایر سوختهای فسیلی از طرف دیگر، جهان را در سالهای اخیر با مسأله بسیار پیچیده تامین انرژی مورد نیاز آینده مواجه ساخته است. همچنین مسأله احتمالی تغییرات اقلیمی و ارتباط آن با مصرف سوخت های فسیلی و افزایش گازهای گلخانه ای به مسأله فوق ابعاد جهانی داده است. گرچه هنوز سوخت های فسیلی و بخصوص نفت، در تأمین انرژی مورد نیاز جهان نقش مسلطی را ایفا می کند، با این حال بحران دهه هفتاد برای اولین بار آسیب پذیری امنیت عرضه آن را برای کشورهای صنعتی به وضوح آشکار نموده است. از این رو جهان در تکاپوی گذر از این تنگنای انرژی به منابع تجدید شونده، بویژه انرژیهای نو و تجدید پذیر چشم دوخته و در راستای تکوین و توسعه فناوری بهره وری از آن به سرعت گام بر می دارد. ایران با داشتن منابع بسیار غنی در زمینه های انرژیهای تجدیدپذیر، مستعد بکارگیری بهینه اینگونه انرژی ها بوده و در برنامه ریزی ها و سیاست گذاریهای انرژی کشور، بایستی جایگاه ویژه ای را برای آن اختصاص داد. به همین منظور در این مقاله ابتدا مقایسه ای بین منابع انرژی تجدید پذیر و تجدید ناپذیر صورت گرفته و مزایا و مشکلات آنها بررسی گردیده و لزوم استفاده از آنها بیان گردیده است. سپس به تشریح انرژی خورشیدی به عنوان یکی از مهمترین انرژی های تجدیدپذیر و نقش آن در توسعه روستایی پرداخته شده است.

انرژهای تجدید پذیر، انرژی خورشیدی، توسعه روستایی