بررسی ابعاد تحقق پذیری حکمروایی خوب شهری

طی سه دهه گذشته، حکمروایی خوب شهری در مقابل رویکرد مدیریت شهری دولت محور مورد تایید و تاکید سازمان های بین المللی و ملی قرار گرفته و از آن به عنوان یکی از پیش نیازها و ویژگی های شهرهای پایدار یاد می کنند. روند شتابان شهرنشینی در کشورهای در حال توسعه و تبدیل شهر به کانون اصلی زندگی، تشدید روند جهانی شدن و کم رنگ شدن نقش دولت ها، بروز ضعف و نابسامانی در سیستم های مدیریتی سنتی، متمرکز و غیر رقابتی کشورهای جهان سوم، ضرروت تحول در سیستم مدیریت شهری و حرکت به سمت الگویی نوین در مدیریت و برنامه ریزی شهری در این کشورها را بیش از پیش آشکار ساخته است. هدف این پژوهش بررسی ابعاد تحقق پذیری حکمروایی خوب شهری می باشد. از مهمترین این راهکار ها می توان به این موارد اشاره کرد: اجماع مدیران محلی بر اجرای مدیریت یکپارچه شهری و ضرورت هماهنگی بین سازمانی. قانون- مداری سازمان ها و جلوگیری از دخالت گروههای غیررسمی در مدیریت شهری. مسئولان درگیر در اداره امور شهر جهت بهبود و بهتر شدن وضعیت و برون رفت از وضعیت مشکلات می بایست با به حداقل رساندن و کاهش نقاط ضعف در امر مدیریت و کنار گذاشتن تعصبات و در نهایت مشارکت گرایی شهری، زمینه حکمروایی خوب شهری را در این منطقه فراهم آورند. مسائلی همچون رشد روز افزون جمعیت شهری، شهری شدن جوامع، جهانی شدن و ضرورت پاسخگویی و شهروند مداری، مدیران و تصمیم گیران را به سوی بهره گیری از روش های مطلوب در زمینه مدیریت شهری سوق داده است؛ یکی از روشهای مطرح در در این زمینه حکمروایی خوب شهری است. بر پایه اصول و اهداف حاکم بر حکمروایی خوب شهری دولت ها به تنهایی قادر به پاسخگویی نیازهای جدید نیستند و ضروریست با افزایش انعطاف و قابلیت های خود از طریق جذب نیروی های فعال در نهادهای عمومی و درگیر نمودن شهروندان در مراحل تصمیم سازی و تصمیم گیری به عنوان ذینفعان اصلی، توان پاسخگویی به نیازهای جدید را افزایش دهند.

کلیدواژه ها:

حکمروایی خوب شهری ، مدیریت شهری