هادی گودرزی - دانش آموخته رشته مدیریت استراتژیک

بیش از دو دهه است که TQM،به صورت نهضتی اجتماعی درآمده است و از صنعت، که مبدا اصلی آن میباشد، به سایر سازمانها، مانند سازمان های بهداشتی، غیرانتفاعی و موسسات آموزشی رسوخ کرده است. مباحث مربوط به TQM،به طور روزافزون در رسانه ها، طرحهای اصلاحی مشاوران و آموزش دهندگان و اخیرا د ر ادبیات دانشگاهی گسترش یافته است. برای پیشبرد این فلسفه، موسسات ویژه ای ایجاد شده است و نظریه TQM در مجامع مدیریت، توسعه و گسترش یافته و اکنون که دوران بلوغ آن میباشد، به صورت موضوعی بحثبرانگیز درآمده است. به گونه ای که نویسندگان درباره اهمیت و تاثیر آن، بحث و اظهارنظر کردهاند. برخی از نویسندگان معتقدند TQM،بینشی منحصر به فرد برای افزایش اثربخشی سازمانی است؛ بینشی که پایگاه نظری محکمی دارد و در عین حال، راهبردی برای بهبود عملکرد سازمانی است و افراد و سازمانها را در کارها هدایت می کند. اما پارهای از تحقیقات اخیر نشان می دهد که به منظور دستیابی به اهداف بنیادی TQM،مدیریت باید استراتژی های خاصی مانند BSC را در کنار TQM اتخاذ کند تا راه برای بهبود مستمر شرکت هموار شود.

مدیریت کیفیت جامع، ارزیابی عملکرد، ارزیابی متوازن، بهبود مستمر