مدیریت بحران و کاهش آسیب پذیری محیط زیستی

مدیریت بحران، فرآیند برنامه ریزی، عملکرد و اقدامات اجرائی است که توسط دستگاه های دولتی، غیردولتی و عمومی پیرامون شناخت و کاهش سطح مخاطرات (مدیریت خطرپذیری) و مدیریت عملیات مقابله و بازسازی و بازتوانی منطقه آسیب دیده صورت میپذیرد. در چرخه مدیریت بحران، برنامه ریزی فرایند اصلی محسوب میشود. با برنامه ریزی مناسب میتوان علاوه بر تحقق اهداف سازمانی در زمینه اجرایی، با بهره گیری از تمام توان، حداقل اتلاف منابع را انتظار داشت. در مدیریت بحران دو نوع دیدگاه سنتی و نوین وجود دارد که در دیدگاه سنتی بعلت عدم آمادگی تا رسیدن گروه های امداد و نجات و کمکهای ارسالی، صدمات و خسارتهای انسانی و مادی زیادی به جامعه آسیب دیده، وارد میشود. با توجه به اینکه ایران جز ۱۰ کشور بحرانخیز جهان است، بنابراین پیدا کردن راهکارهایی منطقی جهت پیشگیری و کاهش اثرات بلایای طبیعی ضروری به نظر میرسد ولی با توجه به پراکندهکاری بخشهای مختلف سازمانهای محیط زیست و منابع طبیعی در پی بروز بحران، باعث بینظمی و عدم توانایی در مدیریت بحران شده و نتایج این پژوهش در پی ایجاد نظم در روند مدیریت بحران برای رسیدن به بهترین نتیجه است به ویژه زمانی که بحران دو عنصر اساسی نیروی انسانی و محیط اطراف را هدف قرار داده باشد. اگر سازمانهای محیط زیست و منابع طبیعی و سایر ارگانهای انسانی بداند با چه بحرانی رو به رو خواهد شد و قادر باشد علایم دوره نهفته چرخه عمر بحران را شناسایی نماید، آمادگی خود را نسبت به بروز آن بحران مشخص بالا برده و تمامی تمهیدات لازم را به منظور پیشگیری از آن به عمل خواهد آورد.

کلیدواژه ها:

مدیریت بحران ، بحرانهای زیست محیطی ، آسیب های منابع طبیعی ، دیدگاه سنتی و نوین مدیریت بحران