ترمودینامیک محیطی و پایداری

پایداری انرژی یکی از عوامل کلیدی برای فعالیت های انسانی و توسعه جوامع و به طور گسترده تر، تمدن است. در این مقاله، پایداری انرژی و همچنین روشها و فناوریهایی که میتوانند به افزایش آن کمک کنند، شرح و بررسی میشود. برای افزایش پایداری انرژی، عواملی مانند اثرات زیست محیطی ، منابع انرژی پایدار ، حاملهای انرژی ، راندمان ، و عوامل مختلف دیگر مورد ارزیابی قرار میگیرند . در این راستا میتوان از اصول ترمودینامیکی نیز بهره برد . در واقع، ما ملاحظات اقتصادی-اجتماعی را که توسط شاخص درآمد و شاخص توسعه انسانی کمیت بندی شده اند، به رویکرد مهندسی بهینه سازی مرتبط میکنیم، و تولید آنتروپی کمیت ترمودینامیکی را که مربوط به برگشت ناپذیری است، معرفی میکنیم . به این ترتیب، دو شاخص جدید متفاوت معرفی میشوند، شاخص درآمد ترمودینامیکی و شاخص توسعه انسانی ترمودینامیکی که از نظر کمی دیدگاه جدیدی را بیان میکند که منجر به ابزاری یکپارچه و مفید برای طراحی سیاستها و مداخلات جدید برای توسعه پایدار برای نسلهای بعدی میشود. به عبارتی دیگر رابطه مستقیمی بین بازده اگزرژی (و گاهی اوقات کارایی انرژی) و اثرات زیست محیطی وجود دارد ، به این صورت که از طریق افزایش کارایی، سطح ثابتی از خدمات را میتوان با منابع انرژی کمتر و در نتیجه کاهش انتشار زباله انجام داد . بنابراین محدودیت های تحمیل شده بر توسعه پایدار توسط انتشارات محیطی و اثرات منفی آن تا حدودی از طریق افزایش کارایی قابل رفع است، یعنی افزایش کارایی می تواند توسعه را پایدارتر کند .

کلیدواژه ها:

توسعه پایدار ، ترمودینامیک ، محیط زیست ، اکسرژی و راندمان .