ارزیابی اصول طراحی دانشکده هنر با رویکرد معماری پایدار درجهت ارتقا سرزندگی دانشجویان

پایداری و سرزندگی از جمله موضوعاتی است که در طی چند دهه اخیر، مفاهیم کیفی برنامه ریزی شهری و معماری را تحت تاثیر قرار داده است. محیط هایی که از نظر مولفه های کالبدی - فیزیکی، اکولوژیکی، اجتماعی و فرهنگی و اقتصادی در سطح مطلوبی قرار دارند، به همان اندازه از نظر سرزندگی و پیامدهای مثبت آن یعنی از کیفیت مناسبی برخوردار هستند. اگر دانشگاه را به مانند یک موجود زنده فرض کنیم،این موجود بر ای ادامه حیات به سرزندگی نیازمند است. به همین خاطر نقش اصلی فضاهای دانشگاهی که محلی از اجتماع دانشجویان با تنوع سنی و جنسیتی مختلف بوده و سبب خلق تنوع فعالیتی در میان دانشجویان میشود مبنای ایجاد حس سرزندگی در بستر آنجاست.از سویی دانشگاه ها اماکن تدریس و یادگیری هستند که احساسی اجتماعی را در کل و اجزاء خود ایجاد میکنند. نقش دانشکده ها در این است، تا واحدهای کوچک و قانونمندی را برای محققان ایجاد نمایند که از فضاهای اجتماعی به صورت مشترک استفاده نمایند بنابراین کیفیت طراحی این فضاها تاثیر بسزایی بر نحوه اموزش ویادگیری دانشجویان خواهد داشت.باور بنیادین تحقیق بر آن است که بکارگیری اصول معماری پایدار در طراحی دانشکده های هنر موجب ارتقا سرزندگی دانشجویان میشود. علاوه بر آموزش رسمی، یکی از قابلیت های دانشگاه ها ایجاد تعاملات اجتماعی در این فضاها است که امروزه تحقیقات متخصصین را در این زمینه به همراه دارد. این مطالعه، با هدف شناسایی عوامل موثر بر پایداری اجتماعی مکان در فضاهای آموزش هنر در جهت ارتقا سرزندگی دانشجویان، در قالب تحقیقی ک اربردی، با تلفیقی از روش توصیفی- تحلیلی و اسنادی به صورت کتابخانه ای صورت گرفته است. نتایج، حکایت از آن دارد که مفاهیم سرزندگی و پایداری اغلب دارای همپوشانی هستند و توجه به مولفه مشترک آن ها در طراحی معماری فضا ،به ویژه فضا های آموزشی ما را در ایجاد فضای انسان ساخته بهینه تر، دانشکده های کاراتر یاری میکند.

کلیدواژه ها:

معماری پایدار ، طراحی ، دانشکده هنرومعماری ، پایداری اجتماعی ، سرزندگی