تاثیر آموزش گروهی زوجین بر اساس رویکرد ارتباط درمانی بر افزایش صمیمیت زوجین شاهد و ایثارگر شهر اصفهان

هدف این پژوهش بررسی و مقایسه تاثیر آموزش گروهی زوجین با شیوه ارتباط درمانی بر صمیمیت زوجین شاهد و ایثارگر است. این پژوهش با روش تحقیق نیمه تجربی و طرح پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل انجام شد. جامعهآماری آن شامل کلیه زوجین شاهد و ایثارگر شهر اصفهان با نمونهای شامل ۲۴ زوج که از بین مناطق سه گانه بنیاد شهید شهر اصفهان با استفاده از روش نمونهگیری در دسترس انتخاب شدند و به طور تصادفی در گروه آزمایش و گروه کنترل جایگزین شدند. گروه ها به پرسشنامه صمیمیت زناشویی به عنوان پیش آزمون و پس آزمون پاسخ دادند. گروه آزمایش هشت جلسه آموزش گروهی ارتباط درمانی را دریافت نمود. دادههای تحقیق با استفاده از نرم افزار spss و روش آماری تحلیل کوواریانس و مقایسه زوجی میانگینها تجزیه و تحلیل شد. نتایج نشان داد آموزش گروهی زوجین به شیوه ارتباط درمانی بر صمیمیت زوجین به طور کلی تاثیر معناداری نداشته است (۰۵/۰p)، اما آموزش گروهی زوجین به شیوه ارتباط درمانی بر ابعاد صمیمیت فیزیکی و عاطفی موثر بوده است(۰۵/۰p). نتایج حاصل از این پژوهش نشان میدهد که آموزش گروهی به شیوه ارتباط -درمانی، صمیمیت فیزیکی و عاطفی را افزایش داده است.

کلیدواژه ها:

رویکرد ارتباط درمانی ، صمیمیت ، آموزش گروهی ، زوجین ، شاهد و ایثارگر