جهان سادات اسدی بیجانیه - دانشجوی دکتری مشاوره، دانشکده علوم انسانی، دانشگاه آزاد اسلامی، ابهر، ایران
مجتبی امیری مجد - دانشیارگروه روان شناسی، دانشکده علوم انسانی، دانشگاه آزاد اسلامی، ابهر، ایران
محمد قمری - دانشیار گروه مشاوره، دانشکده علوم انسانی، دانشگاه آزاد اسلامی، ابهر، ایران
قربان فتحی اقدم - استادیار گروه مشاوره، دانشکده علوم انسانی، دانشگاه آزاد اسلامی، ابهر، ایران

هدف : با توجه به افزایش جمعیت سالمندان ، مسائل سلامت و کیفیت زندگی این گروه سنی وخیم تر از هر سنی دیگر است. هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی آموزش مدل ۴ عاملی ذهن آگاهی و خود دلسوزی بر رضایت از زندگی و تاب آوری زنان سالمند بود. روش پژوهش: روش پژوهش، نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون – پس آزمون و گروه کنترل و پیگیری بود. جامعه آماری شامل ۴۷۳ از زنان سالمندی بود که در سال ۱۳۹۹ در آسایشگاه های سالمندان گیلان ساکن بودند. نمونه ای با حجم ۴۵ نفر به شیوه هدفمند و با توجه به معیار های ورود و خروج انتخاب شد و به طور تصادفی در سه گروه ۱۵ نفری به ترتیب گروه آزمایشی ذهن آگاهی، گروه آزمایشی خود دلسوزی و گروه کنترل دسته بندی شدند. برای گروه آزمایشی اول ۸ جلسه ۲ ساعتی آموزش ذهن اگاهی بر اساس بسته کابات-زین و برای گروه آزمایشی دوم ۸ جلسه ۲ ساعتی آموزش خود دلسوزی بر اساس بسته گیلبرت، اجرا گردید(هر هفته یک جلسه) و در گروه کنترل مداخله ای انجام نشد. شرکت کنندگان در مرحله پیش آزمون و پس آزمون و پیگیری با استفاده از پرسشنامه های رضایت از زندگی دینر و همکاران، و تاب آوری کونور و دیوید سون، مورد بررسی قرار گرفتند. برای تحلیل نتایج از روش تحلیل کوواریانس استفاده شد. یافته ها: نتایج نشان داد مدل ۴ عاملی ذهن آگاهی و خود دلسوزی باعث بهبود رضایت از زندگی و تاب آوری زنان سالمند گردید (۰۵/۰ > p )، و این تاثیر در مرحله پیگیری ماندگار بود(۰۵/۰ > p ). نتیجه گیری: بنا براین می توان از این مداخله به عنوان بخشی از مداخلات درمانی به طور موثر در مراکز سالمندان استفاده نمود.

ذهن آگاهی, خود دلسوزی, رضایت از زندگی, تاب آوری, سالمند