بررسی اثر فاصله نازل در نحوه ته نشینی آیروسول ها بر روی صفحه برخورد ایمپکتورهای چند نازله

امروزه با توجه به چالش های زیست محیطی و سلامت افراد و همچنین با افزایش کاربرد نانو ذرات در علوم مختلف، بررسی رفتار این ذرات معلق در هوا از اهمیت خاصی برخوردار است. تاثیر آیروسول های موجود در هوا که اصطلاحا به آن ها ریزگرد نیز گفته می شود، بر روی سلامتی افراد با سایز و اندازه آن ها در ارتباط است. ذرات با سایزها و شکل های مختلف می توانند منشا طبیعی یا مصنوعی داشته باشند. این گردوغبارها صرفا متشکل از دانه های خاک، شن و ماسه و ذرات نمک نیستند بلکه ترکیبی پیچیده از عناصر شیمیایی هستند. عناصری مانند فلزات قلیایی خاکی، سیلیس، سولفات، کربن، آزبست، کلسیم، پتاسیم و برخی دیگر از عناصر آلی که تمامی این عناصر می توانند اثرات سوئی بر مجاری تنفسی و ریه ها داشته باشند. شناسایی محل ته نشست هر کدام از این نوع ذرات بر روی صفحه برخورد ایمپکتور می تواند در بحث آنالیز آن ها کمک شایانی نماید. در این تحقیق یک ایمپکتور اینرسیایی ۸ نازله با ورودی افقی و PM₂.₅ با استفاده از دیدگاه اویلر-لاگرانژی به صورت عددی شبیه سازی شده است. نتایج این پژوهش نشان داد در یک فاصله خروجی نازل تا صفحه برخورد معین و در یک ضریب شکل ثابت، افزایش قطر باعث افزایش بازده و متمرکز شدن ذرات در خروجی نازل می شود. همچنین در شرایط یکسان، افزایش ضریب شکل تا حدودی باعث افزایش بازده و تمرکز ذرات در خروجی نازل می شود. در ضمن افزایش فاصله خروجی نازل باعث می شود توزیع ذرات غیرکروی مابین دو نازل جمع تر و متمرکزتر شود اما در توزیع ذرات کروی اثر چندانی ندارد.

کلیدواژه ها:

ایمپکتور اینرسیایی چند نازله ، فاصله نازل ، توزیع و ته نشینی ذرات ، ذرات کروی و غیرکروی