زینب مظفری - دانشجوی دکترای روانشناسی، گروه روانشناسی، دانشگاه خوارزمی، تهران، ایران.
محمد حسین عبداللهی - دانشیار، گروه روانشناسی، دانشگاه خوارزمی، تهران، ایران
ولی اله فرزاد - دانشیار، گروه روانشناسی، دانشگاه خوارزمی، تهران، ایران.
یحیی قایدی - دانشیار، گروه فلسفه تعلیم و تربیت، دانشگاه خوارزمی، تهران، ایران.

هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی آموزش تفکر نقاد مبتنی بر مدل پاوئل-الدر بر مهارت تفکر نقاد دانش­آموزان بود. پژوهش شبه آزمایشی با طرح گروه گواه نامعادل همراه با مرحله پیگیری بود. جامعه آماری پژوهش، دانش­آموزان دختر ۱۵ تا ۱۸ سال شهر تهران در سال ۹۹-۱۳۹۸ بود. با استفاده از روش نمونه­گیری تصادفی خوشه­ای چندمرحله­ای ۴۰ نفر از دانش­آموزان پایه دهم انتخاب و در گروه­های آزمایش و کنترل قرار گرفتند که در نهایت، از هر گروه پنج نفر حذف شدند. بسته آموزش تفکر نقاد بر اساس مطالب تفکر نقاد الدر و پاوئل و داستان­های بازنویسی شده مثنوی مولوی طراحی، بررسی و تایید شد. ابزار پژوهش، پرسشنامه­ی تفکر نقاد کالیفرنیا فرم ب فاسیونه و فاسیونه (۱۹۹۷) بوده است. تجزیه وتحلیل داده­ها با استفاده از روش تحلیل کوواریانس نشان داد که بین گروه­های آزمایش و کنترل تفاوت معناداری در افزایش تفکر نقاد در مرحله پس آزمون و پیگیری وجود دارد (۰۵/p<). بنابراین می­توان اذعان داشت  که آموزش تفکر نقاد مبتنی بر مدل پاوئل-الدر منجر به ارتقای تفکر نقاد می­شود که این رشد و پیشرفت سطوح تفکر نقاد، در طی زمان حفظ خواهد شد.

آموزش تفکر نقاد مبتنی بر مدل پاوئل-الدر, مهارت تفکر نقاد, دانش آموزان