گلنوش مدنی
سیروس قبادی
بدرالدین ابراهیم سیدطباطبایی
مجید طالبی
احد یامچی

توت فرنگی یکی از محصولات مهم باغبانی است که به دلیل دارا بودن مقادیر قابل ملاحظه مواد معدنی، انواع ویتامین ها، عطر و طعم، و متابولیت های ثانویه مقبولیت زیاد بین مصرف کنندگان دارد. معمول ترین روش ازدیاد توت فرنگی استفاده از ساقه رونده می باشد. اما تعداد گیاهچه حاصل محدود است. از نظر تولید انبوه و هم چنین انتقال ژن، بهینه سازی روش های کشت بافت توت فرنگی (Fragaria X ananassa Duch.) بسیار حائزاهمیت است. در این پژوهش، باززایی رقم سلوا با استفاده از ریزنمونه های برگ، هیپوکوتیل و مریستم در محیط کشت دارای ترکیبات مختلف مورد بررسی قرار گرفت. از بین این ریزنمونه ها، نوک ساقه (shoot tip) در محیط کشت MS دارای ۲ میلی گرم در لیتر بنزیل آمینو پورین (BAP) و ۲ میلی گرم در لیتر ایندول استیک اسید (IAA) و هیپوکوتیل در محیط کشت MS دارای تنظیم کننده های رشد توفوردی (۲,۴-D)، BAP و تیدیازورون (TDZ) به ترتیب به میزان ۰۱/۰، ۱/۰ و ۱ میلی گرم در لیتر به صورت مستقیم (بدون تشکیل فاز حد واسط کالوس) باززا گردید. هم چنین هیپوکوتیل روی محیط کشت دارای ۲ میلی گرم در لیتر BAP به صورت غیرمستقیم باززا شد. ریزنمونه های برگی این رقم تجارتی در این پژوهش باززا نشدند. به کارگیری زغال فعال در کشت بافت این گیاه نه تنها مشکل ترشح مواد فنولی در محیط کشت را برطرف نمود، بلکه رشد بهتر ریزنمونه ها را نیز به دنبال داشت.

Tissue culture; Shoot tip; Hypocotyl; Callus; Activated charcoal., کشت بافت، نوک ساقه، هیپوکوتیل، کالوس، زغال فعال