بررسی رویکرد اجتماعی_سیاسی و شکل گرایی دربازار سطح ملی ایران با تمرکز بر حراج تهران

هنر معاصر ایران مفهومی از در هم تنیدگی نگاه غربی و شرقی دارد. نگاه به عملکرد انسان محور غربی و پای در فرهنگ سنتی ایرانی که رویکردی التقاطی بوجود آورده است. از این رو در درک هنر معاصر ایرانی در عملکردی اقتصادی بازار هنر کاری دشوار است. اثر هنری در بازار اقتصاد به سان یک کالا است که میتواند جنبه ای از سرمایه گذاری و یا کاردکرد مصرفی داشته باشد. تعیین نوع عملکرد اقتصادی کالا وابسته به شیوه بیانی و معیارهای زیبایی شناسانه ی اثر هنری و تاثیرگذاری منتقدین دارد.در این پژوهش به بررسی دو حراج مدرن و معاصر تهران در سال ۱۴۰۰ با دو رویکرد شکل گرایی-تاریخی و سیاسی-اجتماعی به روش توصیف-تحلیلی پرداخته ایم. در مجموع دویست اثر در بازار سطح ملی (هنرمندان پیشکسوت تا جوان) را بررسی نموده و نتیجه حاصل از این پژوهش این گونه بیان میکند که هنر تجسمی ایران در حراج هنر مدرن(کلاسیک معاصر) رویکردی شکل گرا تاریخی و در معدود آثار رویکرد اجتماعی-سیاسی داشته است. در حراج هنرمعاصرتهران (آوانگارد معاصر) هنرمندان گرایش بیشتری به رویکرد اجتماعی-سیاسی داشته اند. اما با نگاهی سطحیتر و وابسته به نشانه های تصویری اعتراضی، در معدود آثار نگاهی عمیقتر قابل مشاهده است، نتیجه میگیریم که حراج تهران اثر تجسمی را به یک کالای سرمایه ای تبدیل کرده است و این نکته ای مثبت در جهت حرکت اقتصاد هنر ایران است اما نکته حائز اهمیت جایگاه رویکرد اجتماعی-سیاسی به عنوان نیروی محرکه بازار است که در بررسی انجام شده نگاهی سطحی و به دور از خلاقیت از آن ارائه شده و میتواند اهداف بلند مدت بازار اقتصاد هنر را تحت تاثیر بگذارد.

کلیدواژه ها:

بازار هنر ، رویکرد اجتماعی-سیاسی ، هنر معاصر ایران ، رویکرد شکل گرایی