اثربخشی درمان مبتنی بر بهبود کیفیت زندگی بر تعارضا ت زناشویی زوجین در حال طلاق

زمینه و هدف:طلاق به عنوان پدیده ای که انسجام خانواده را نشانه می رود و از مهم ترین عوامل ایجاد تنش و فشار است.طلاق،شایع ترین تاثیر مخرب و کاهش نارضایتی زناشویی است.تعارض و رضایت زناشویی در سلامت و کارکرد خانواده از اهمیت زیادی برخوردار است.هدف از این پژوهش اثر بخشی درمان مبتنی بر بهبود کیفیت زندگی بر تعارضات زناشویی زوجین در حال طلاق بود.زوش پژوهش:پژوهش حاضر از نظر هدف،کاربردی بود و از لحاظ روش،نیمه آزمایشی از نوع پیش آزمون –پس آزمون با گروه کنترل بود.جامعه آماری در این پژوهش را زوجین متقاضی طلاق شهر تهران در سال ۱۳۹۹ تشکیل دادند.از بین این افراد ۳۰ نفر از آنان انتخاب و سپس به صورت تصادفی در دو گروه۱۵ نفری آزمایش و کننترل جایگزین شدند.شرکت کنندگان با پرسش نامه تعارضات زناشویی براتی و ثنایی مورد ارزیابی قرار گرفتند.گروه آزمایش ۸جلسه (هفته ای یک بار)درمان مبتنی بر بهبود کیفیت زندگی را دریافت کردند و گروه گواه هیچ آموزشی را دریافت نکردند.داده ها با استفاده از روش آماری تحلیل کوواریانس،مورد تجزیه و تحلیل قرر گرفتند.یافته ها:یافته ها نشان داد که فرضیه پژوهش مبنی بر اثر بخشی درمان مبتنی بر بهبود کیفیت زندگی بر تعارضات زناشویی زوجین در حال طلاق،مورد تایید قرار گرفته است P <۰/۰۵ و زوجین دچار تعارضات زناشویی گروه آزمایش نسبت به زوجین دچار تعارضات زناشویی گروه کنترل در پس آزمون،به طور معناداری تعارضات زناشویی کمتری داشتند P<۰/۰۵ .نتیجه گیری:بنابراین،می توان نتیجه گرفت که درمان مبتنی بر بهبود کیفیت زندگی می تواند بر ارتقا و بهبود کیفیت زندگی و عملکرد خانواده تاثیری با ثبات و پایدار داشته باشد و جهت کاهش تعارضات زناشویی زوجین در حال طلاق مورد استفاده قرار گیرد

کلیدواژه ها:

درمان مبتنی بر بهبود کیفیت زندگی ، تعارضات زناشویی ، طلاق