تاثیر هورمون های اکسین و جیبرلین بر برخی ویژگی های زراعی، فیزیولوژیکی و بیوشیمیایی خاکشیر (Descurainia Sophia) تحت سطوح مختلف اسید هیومیک

کاربرد هورمو ن های گیاهی در دهه اخیر با توجه به گسترش کشاورزی پایدار مورد توجه قرار گرفته است و از این رو باید در مدیریت تلفیقی گیاهان زراعی مورد تحقیق قرار گیرد. به منظور بررسی اثر کاربرد هورمون های مختلف گیاهی (اکسین و جیبرلین) بر برخی ویژگی های زراعی، فیزیولوژیکی و بیوشیمیایی خاکشیر تحت سطوح مختلف اسید هیومیک، آزمایشی به صورت کرت-های خرد شده در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با ۳ تکرار طی دو سال در مزرعه تحقیقاتی پژوهشکده کشاورزی دانشگاه زابل (چاه نیمه) اجرا شد. عامل اصلی شامل دو غلظت اسید هیومیک (صفر و ۵ لیتر در هکتار) و عامل فرعی شامل نه غلظت محلول پاشی شامل شاهد (محلول پاشی با آب مقطر)، هورمون اکسین در غلظت های ۱۰، ۲۰، ۳۰ و ۴۰ میلی گرم بر لیتر ایندول بوتیریک اسید و هورمون جیبرلین در غلظت های ۱۵، ۳۰، ۴۵ و ۶۰ میلی گرم بر لیتر بود. نتایج تجزیه مرکب داده ها نشان داد که اثر سه جانبه تیمارهای آزمایشی برای هیچ کدام از صفات مورد بررسی معنی دار نبوده اما برهمکنش اسید هیومیک و محلول پاشی بر تمامی صفات مورد بررسی معنی دار بود. هیومیک به طور معنی داری باعث افزایش ارتفاع بوته، تعداد دانه در خورجین، درصد کلروفیل برگ، درصد پروتئین، شاخص برداشت، عملکرد دانه، موسیلاژ و اسید چرب غیر اشباع همچنین سطح محلول پاشی ۲۰ میلی گرم بر لیتر ایندول بوتیریک اسید باعث افزایش ارتفاع بوته، تعداد دانه در خورجین، وزن ۱۰۰۰ دانه و کلروفیل برگ و سطوح ۶۰ و ۴۵ میلی گرم بر لیتر جیبرلین صفات ارتفاع بوته وزن ۱۰۰۰ دانه خاکشیر گردید. درحالت کلی می توان گفت سطح ۵ لیتر در هکتار اسید هیومیک و محلول پاشی ۲۰ میلی گرم در لیتر ایندول بوتیریک اسید برای گیاه خاکشیر مناسب می باشد.

کلیدواژه ها:

تغذیه ، کلروفیل ، گیاه دارویی ، عملکرددانه ، موسیلاژ