نجمه دری - عضو هیات علمی دانشگاه تربیت مدرس
فرامرز خجسته - عضو هیات علمی دانشگاه هرمزگان
احمد حاجبی - دانشجوی دکتری دانشگاه هرمزگان

شعر بومی یکی از جلوه گاه های فرهنگی هر قومی است. در این گونه سروده ها ، شاعر تلاش می کند آنچه را که با زبان رسمی قادر به افاده آن نیست، به وسیله زبان و گویش محلی خاص خود به شعر درآورد .دو بومی سروده «آدورون» اثر جانعلی خاوند و « مشی نازی» سروده طهماسب بدرود که هر دو به گویش رودباری سروده شده اند، آیینه تمام نمای فرهنگ مردم جنوب کرمان هستند. هر دو سروده بازتاب رجعت حسرت بار شاعر به روزگار گذشته با بهره گیری از گویش محلی ویژه قوم خویش است. این دو منظومه اگرچه در یک زمان سروده نشده اند ، اما محدوده زمانی تقریبا یکسانی را درنظر دارند. در این پژوهش تلاش می شود مولفه ها و نیز دلیل نگاه نوستالژیک این دو شاعر به عناصر فرهنگی جامعه ای که در آن زیسته اند، بررسی شود. به همین منظور ، مفاهیم نوستالژیک دو منظومه زیر دو عنوان کلی خاطره فردی و جمعی مورد تحلیل و مقایسه تطبیقی قرار گرفته است. بررسی این مقاله نشان می دهد که هر دو شاعر دربهره گیری از مولفه های نوستالژی اشتراک دارند و از این مولفه ها به عنوان ابزاری برای مقابله با پدیده تجدد بهره می گیرند؛ اما میزان و نحوه کاربرد عناصر فرهنگ عامه در دو منظومه ، تفاوتهایی دارد.

فرهنگ عامه, نوستالژی, آدورون, مشی نازی