نسرین دهانی سمیرمی - گروه زبان انگلیسی، دانشکده علوم انسانی، دانشگاه یاسوج، یاسوج، ایران
مژگان هوشمند - دانشگاه یاسوج دانشکده علوم انسانی گروه زبان انگلیسی
رضا رضایی - گروه زبان انگلیسی، دانشکده علوم انسانی، دانشگاه یاسوج، یاسوج، ایران

پژوهش حاضر می کوشد تا دشواژه ها را در برخی از آثار مشهورادبیات داستانی فارسی واکاوی کند. بدین منظور در این پژوهش به صورت موردی به بررسی آثار صادق هدایت (کتاب بوف کور و و سگ ولگرد) و صادق چوبک (تنگسیر و سنگ صبور) پرداخته شده است. روش پژوهش کیفی- کمی و براساس رویکرد وارداف (۱۹۹۲) در زبان شناسی اجتماعی است. در پژوهش حاضر انواع دشواژه های جنسی، حیوانات، خانواده، مذهب، مرگ، بیماری، دشواژه های عمومی (در برگیرنده حوزه های کلی و متفاوت از موارد پیشین) مورد بررسی قرار می گیرد. نتیجه پژوهش بیانگر ایبن امر است که دشواژه های مربوط به مرگ و حالات روانی- جسمی در آثار هدایت بیشتر از دشواژه های دیگر به کار رفته ، اما در مقایسه با آثار چوبک از بسامد وقوع کمتری برخوردار است؛ در حالی که چوبک در آثار خود بیشتر دشواژه های جنسی، حالات دفعی و حیوانات را به کار برده است. در آثار هر دونویسنده ، مردان درگیر ویژگی های روانی و جسمی هستند و دردها و رنج های خود را با استفاده از دشواژه های روانی- جسمی و جنسی بیان می کنند. آثار پیکره آیینه تمام نمای جهل و بدبختی مردم ایران در آن دوره است. شخصیت های زن نیز به نوبه خود درگیر خرافه پرستی، جهل و بدبختی بوده و وجوه شخصیتی خود را با استفاده از واژه هایی که مربوط به حالات جنسی و روحی روانی، شکل داده اند.

دشواژه, جنسیت, زبان شناسی اجتماعی, صادق هدایت, صادق چوبک