تبیین و ارزیابی مولفه های موثر بر همبستگی اجتماعی با رویکرد فضای پایدار شهری (مطالعه موردی: منطقه ۴ شهر شیراز)

در چند دهه گذشته، همبستگی اجتماعی در بسیاری از برنامه های سیاست شهری برجسته شده و کانون مطالعه در عرصه های داشگاهی و سیاسی بوده ایت. همبستگی اجتماعی به عنوان کاتالیزوری برای توسعه اجتماعی عمل می کند و نشان دهنده ارزش ها، اهداف و انتظارات مشترک بین شهروندان است که بر نگرش شهروندان نسبت به یکدیگر تاثیر می گذارد و باعث کاهش اثرات اجتماعی منفی مانند درگیری و خشونت می شود. پژوهش حاضر با هدف بررسی تاثیر ساختار کالبدی بر شکل گیری فضای پایدار شهری با رویکرد ارتقاء همبستگی اجتماعی در منطقه ۴ شهر شیراز انجام شد. پژوهش به لحاظ هدف از نوع بنیادی و به لحاظ نحوه ی جمع آوری داده ها از نوع توصیفی– همبستگی بود. جامعه ی آماری پژوهش حاضر، شامل کلیه ساکنان در منطقه ۴ شهر شیراز بودند. از بین جامعه ی آماری تعداد ۳۸۴ نفر از ساکنان در منطقه ۴ شهر شیراز به عنوان نمونه آماری و به روش نمونه گیری تصادفی انتخاب شدند. برای جمع آوری داده ها از پرسشنامه محقق ساخته استفاده شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از روش همبستگی پیرسون استفاده شد. نتایج بررسی نشان داد که میان ساختار کالبدی محله و ارتقاء همبستگی اجتماعی در منطقه ۴ شهر شیراز ارتباط معناداری وجود داشت. همچنین میان فضای پایدار شهری و ارتقاء همبستگی اجتماعی در منطقه ۴ شهر شیراز ارتباط معناداری وجود داشت. میان احساس تعلق و وحدت اجتماعی و ارتقاء همبستگی اجتماعی در منطقه ۴ شهر شیراز ارتباط معناداری وجود داشت.

کلیدواژه ها:

ساختار کالبدی ، فضای پایدار شهری ، ارتقاء همبستگی اجتماعی ، منطقه ۴ شهر شیراز.