محمدرضا آسایش زارچی - دانشجوی کارشناسی ارشد سازه، واحد یزد، دانشگاه آزاد اسلامی، یزد، ایران
محمدعلی دشتی رحمت آبادی - استادیار گروه عمران، واحد یزد، دانشگاه آزاد اسلامی یزد، ایران

اصولا ساختمانها را نمیتوان بر حسب ارتفاع یا تعداد طبقه دسته بندی کرد. بلندی خود یک حالت نسبی است و بلندی یکساختمان بستگی به شرایط اجتماعی و تصورات فرد از محیط دارد. از نقطه نظر مهندسی هنگامی می توان سازه را بلند نامید کهارتفاع آن باعث شود که نیروهای جانبی ناشی از باد و زلزله بر طراحی آن تاثیر قابل توجهی گذارند. ساخت ساختمان های بلندابتدا با هدف دفاع شروع و سپس جنبه های نمادی و کاربردی پیدا کرد. رشد و توسعه ساختمان های بلند جدید در دهه هشتادقرن نوزدهم با کاربرد تجاری و مسکونی شروع گردید. سازه های بلند به خاطر اینکه معمولا از نظر ظاهری شاخص هستند،مدیریت های تجاری از آن به عنوان وسیله تبلیغی نیز استفاده می کنند. افزایش سریع جمعیت شهری و محدودیت فضا نیز برمعماری سازه های مسکونی اثر گذاشته است. افزایش قیمت زمین، نیاز به محدود نمودن گسترش افقی شهرها و حفظ زمین هایکشاورزی از عواملی هستند که بر توسعه و ساخت سازه های بلند موثر بوده اند. ضمنا در بعضی از شهرها مانند هنگ کنگ وریودوژانیرو بخاطر شرایط توپوگرافی منطقه ساخت سازه های بلند تنها راه حل تامین مسکن است. با افزایش ساختمان هایبلند موضوع ایمنی و استحکام این گونه سازه ها روز به روز پر رنگ تر شد. به طور کلی هر چه ارتفاع ساختمان بیشتر می شود،مقاومت آن نیز از اهمیت بیشتری برخوردار خواهد بود. بنابراین مهندسین طراح و اجرایی و حتی تا حدودی کارفرماها باید باعوامل پایداری در ساختمان های بلند آشنا باشند.

ساختمان، بلندی، سازه، پایداری